Ένα σπίτι χωρίς σκεπή (!)

Κάποτε δεν μπορούσα να σχεδιάσω σκεπές. Έβλεπα στις ζωγραφιές των άλλων παιδιών, όλα εκείνα τα χαριτωμένα σπιτάκια με τις τριγωνικές στέγες, και απλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς το έκαναν. Τελικά, κατάφερα με τον καιρό να φτιάξω σκεπές στο χαρτί. 

Μετά ήρθε εκείνη η στοίβα με τα τούβλα στην αυλή. Νερό, χώμα, τούβλα και το μυστρί του παππού. Κι άρχισα να στήνω τα τούβλα το ένα πάνω στο άλλο μέχρι που έφτιαξα ένα τετράγωνο κουτί δίχως πόρτα ή παράθυρα. Ήταν απλά τέσσερις τοίχοι. Και πάλι για σκεπή ούτε λόγος. Δύσκολο πράγμα οι σκεπές! 

Αναρωτιέμαι τι μας προστατεύει περισσότερο. Οι τοίχοι ή οι σκεπές; Όλη σου τη ζωή μαθαίνεις να χτίζεις τοίχους, μεγάλους και μικρούς, απροσπέλαστους ή ετοιμόρροπους. Τοίχοι που σε προστατεύουν ή τοίχοι που σε αποκόπτουν; Και ξέρεις, όλοι χρειαζόμαστε μια κάποια προφύλαξη. Τοίχοι, τείχη ή πανοπλίες από χαρτί ή μέταλλο. Άλλα δύσκολα διαπερατά κι άλλα εύκολα. Άλλα αφήνουν το φως να μπει κι άλλα όχι. Και κάποτε γίνονται τόσο ένα με τη σάρκα σου που η όποια προσπάθεια να τα αποχωριστείς πονάει περισσότερο από το να τα κουβαλάς. 

Όμως κάπου στο βάθος υπάρχει κάτι που πολύ λίγοι έχουν την δύναμη ή την υπομονή, αν θες, να ακουμπήσουν. Είναι εκείνοι οι λίγοι που όσο σκληρή κι αδιαπέραστη να είναι η δική σου πανοπλία θα την σπάσουν και θα την ξεκολλήσουν από πάνω σου χωρίς καν να το καταλάβεις. Και τότε θα δεις ότι οι τοίχοι και οι σκεπές κάνουν σχεδόν την ίδια δουλειά. Μόνο που αν υπάρχουν μαζί αφήνουν όλο και λιγότερα να κακά αλλά και καλά να έρθουν προς εσένα. Από τη μία είναι άμυνα, μια ασπίδα, γερή ή όχι, από έξω προς τα μέσα. Από την άλλη καμιά φορά αξίζει να αφήνεις κάποιο σαθρό σημείο για να σπάει, πού και πού. Και στο τέλος το μόνο έχεις να κάνεις είναι να ξέρεις πότε ακριβώς αξίζει τον κόπο να τη σπάσεις και πότε όχι.

Ίσως και να είναι εντάξει κάποιες φορές να μοιάζεις αυστηρός ή απρόσιτος. Αυτό που δεν είναι εντάξει είναι να είσαι απόλυτα σκληρός μέχρι το βάθος.

Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, 

όλα και όλοι έχουν δύο όψεις.