Στροφή 360 μοιρών (!)

Μια ολοκληρωμένη στροφή γύρω από τον εαυτό σου. Γυρνάς από το ένα σημείο πάλι σε αυτό. Ίδια πράγματα, ίδιοι άνθρωποι, ίδιες καταστάσεις ακόμα και ίδια ντουβάρια. Μόνο που η στροφή σε ταρακούνησε. Οι σκέψεις στο μυαλό σου άλλαξαν θέση κι άλλες τις πέταξες έξω. Όλα μπήκαν σε τάξη. Συναισθήματα, σχέσεις, ανάγκες, υποχρεώσεις. Όλα σε τάξη.

Πόσο μ’ αρέσει η τάξη! Πόσο μ’ αρέσει η οργάνωση! Όμως κρυφά θα περιμένω τη στιγμή που όλα θα γίνουν πάλι άνω κάτω. Όχι, δεν θα μπερδευτώ μα θα ανέβω λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος που τόσο στέρεα πατάω τώρα. Θα νιώσω την έλλειψη της βαρύτητας στο μυαλό μου και όλα θα είναι αιωρούμενα μα όχι ρευστά.

Πατάω σε στέρεα γη και είμαι πολύ περήφανη κι ευγνώμων γι’ αυτό. Μα περιμένω τη στιγμή που θα την εγκαταλείψω ξανά έστω και για λίγο.

Ξέρεις όταν νιώθεις πως το μυαλό σου είναι μέσα στο κεφάλι σου και δεν θα το χάσεις δεν σε πειράζει να αιωρείται που και που. Να ισορροπεί ανάμεσα σε γη και ουρανό. Άλλωστε αυτή η μικρή του «πτήση» είναι ανάγκη της καρδιάς!

Νόμιζα ότι η σιγουριά είναι βασική μου ανάγκη μα υπήρχε πάντα μακριά από μένα. Τώρα βλέπω πως είναι μέσα μου. Η ασφάλεια είναι μέσα μας. Γιατί αλλιώς πώς μπορούμε να τη ζητάμε από τους άλλους αν δεν την προσφέρουμε πρώτοι εμείς στον εαυτό μας.

Αυτονομία. Αυτό είναι. Δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε πλήρη ανεξαρτησία μα σίγουρα χρειαζόμαστε αυτονομία για να είμαστε ασφαλείς και ευτυχισμένοι. Το να μπορείς να ζήσεις καλά με τον εαυτό σου σε κάνει αυτόματα καλό «συγκάτοικο» στη ζωή των άλλων. Ίσως όχι όλων μα σίγουρα των «ιδανικών».

Ο εαυτός μας, ο μεγαλύτερος ΕΧΘΡΟΣ και ο καλύτερος ΣΥΜΜΑΧΟΣ της ζωής μας. Βασανίστηκα πολύ με τα φαντάσματά μου για να νικάω τον ΕΧΘΡΟ μου. Με φοβίζει όταν εμφανίζεται. Ίσως και πιο πολύ από κάθε τι. Μα χαίρομαι όταν δεν τολμάει να με απογοητεύσει. Πια νιώθω τόσο δυνατή απέναντί του που όσο αλύπητα και να με χτυπάει θα του αντισταθώ. Μα πώς την φοβάμαι την επάνοδο!

Στροφή…. Σε αναγκάζουν να την κάνεις κι εμένα δεν μ’ αρέσει να με αναγκάζουν. Ξέρεις μ’ έναν περίεργο τρόπο έχω καταφέρει μέχρι τώρα να κάνω αυτά που θέλω και όχι αυτά που πρέπει, ακόμα κι αν με οδηγεί στη θλίψη μερικές φορές. Κι αυτή τη στροφή την ήθελα, τη χρειαζόμουν μα έγινε ξαφνικά κι αυτόματα. Κι είναι σαν κάποιος να μου μετάγγισε δύναμη άπειρη και υπομονή και ψυχραιμία και «αναισθησία» όση χρειάζομαι.

Είναι από τις φορές που νιώθω αυτή τη δύναμη που ίσως ένιωσε κάποτε εκείνη η μητέρα που σήκωσε με τα χέρια της ένα φορτηγό που τότε είχε πλακώσει το καρότσι του παιδιού της. Μητρικό συναίσθημα ίσως να είναι αυτή η ανάγκη προστασίας και η πεποίθηση πως τα μπορώ όλα για σένα ίσως και για μένα. Κι απορώ αν αυτό το παθιασμένο πάντα συναίσθημα μπορεί να έχει όρια, χρονικά ή χωρικά. Είναι απροσδιόριστο, ανεξήγητο γι’ αυτό το λέω μαγεία.

Μέσα σε πόσο λίγο καιρό μεγάλωσα! Και μεγαλώνω σωστά, ωριμάζω. Χωρίς όμως να σαπίσω! Το υλικό που είμαι φτιαγμένη δεν θα το αφήσω να αλλοιωθεί όπως γίνεται συνήθως. Κι αυτό είναι υπόσχεση. Και δεν είναι δύσκολη η σύσταση μα δυσεύρετη. Να σου πω την αλήθεια με βοήθησαν τα «παιδιά μου» να την ανακαλύψω. Όνειρα για να υπάρχεις, γλυκά δάκρυα για να ξεπλένεις την κακία των άλλων «μεγάλων» και λίγη σκόνη από τα αστέρια για να λάμπεις και να ξεχωρίζεις από τους άλλους «μεγάλους». Είναι πραγματική ευλογία να έχεις τέτοια σύσταση!

Το κακό μου εαυτό τον έκρυψα, τον άφησα να ξεφύγει με τη στροφή μου. Τον πήρες μαζί σου. Και θέλω να σου ζητήσω να μη τον φέρεις πίσω. Ασ’ τον να πνιγεί! Γιατί μ’ αρέσει όπως έχω γίνει!