Ο πνιγμός(!)

Η συναισθηματική και ψυχολογική μου κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο! Δεν έχω ιδέα τι να γράψω εδώ γι' αυτό απέχω. Δεν ξέρω πόσο συνειδητά το κάνω μα απέχω. 

Έχω πάει στα ρηχά για να τα βγάλω πέρα ενώ οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, αποφασίζουν πως η θέση μου είναι στα βαθιά, στα πολύ βαθιά. Κι έτσι απλά πια το ένα διαδέχεται το άλλο, εγώ απλά θέλω να δροσίσω τα πόδια μου στο νερό και να νιώσω ανάλαφρη και ένα χέρι με τραβάει και με φτάνει ως εκεί που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πνίγομαι αθόρυβα! Χωρίς λέξη, χωρίς κραυγή... Κι αυτό το χέρι είναι πάντα εκεί πρόθυμο να με πνίξει ξανά και ξανά μέσα σε κατάμαυρα νερά που δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι άβυσσος ή βούρκος. Πνίγομαι! Και πάντα έχω στο λαιμό μια αόρατη πέτρα που με τραβάει ακόμα πιο κάτω. Δεν έχω αέρα πια! 

Όχι μόνο εγώ, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο! Με μικρές αναλαμπές κατά τ' άλλα, όλα φαίνονται κατάμαυρα! Οι άνθρωποι δεν είναι πια άνθρωποι αφού δεν έχουν πλέον ανθρωπιά. Κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν... Η ζωή δείχνει κάθε μέρα πόσο άδικη είναι! Το νιώθω πια πάνω μου... ΑΔΙΚΙΑ! Κουράστηκα να ρωτάω γιατί, κουράστηκα να φέρομαι και να σκέφτομαι σαν παιδί... Είμαι παράταιρη δεν το βλέπω; 

Με τσακίζει πια τόση αθωότητα και ειλικρίνεια... Αφού κανένας άλλος δεν είναι έτσι. Όλοι ξέρουν την αδικία, πως να την φτιάχνουν, και δεν τους πειράζει. Ξέρουν το ψέμα, να το λένε, και δεν τους πειράζει. Ξέρουν να νοιάζονται για τον εαυτό τους, μόνο, και ποτέ δεν πρόκειται να σου πουν είμαι εδώ για σένα και να το εννοούν. Δεν θέλω πια να είμαι καλή, δεν θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω να είμαι ευαίσθητη.... δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά! Όμως αλλάζει ο άνθρωπος; 

Κάποτε όταν μου έλεγαν ότι είμαι ξεχωριστή ή ιδιαίτερη το θεωρούσα καλό. Τώρα νομίζω είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα στον κόσμο. Γιατί κανείς πια δεν εκτιμάει την ιδιαιτερότητα κανενός....

Όταν ήμουν μικρή κάθε Χριστούγεννα κάθε βράδυ παρακαλούσα τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει το δώρο που του είχα ζητήσει γιατί... ήμουν καλό παιδί! Τώρα παρακαλάω δεν ξέρω ποιον, ίσως κάποιον θεό ή τον οποιοδήποτε κινεί τα νήματα, να μου φέρει το δώρο που τόσο θέλω γιατί..... ήμουν καλό παιδί. Κι είναι άδικο να ξέρεις πως αξίζεις μια θέση στον ήλιο και όχι μόνο να μην μπορείς να την φτάσεις μόνος σου και να την ζητάς από κάποιον που ούτε φαντάζεσαι ποιος είναι αλλά και να ξέρεις πως τόσοι και τόσοι την έχουν, χωρίς ίχνος από όνειρα και οράματα.

Κι εκτός από όλα αυτά έχω φτάσει σε ένα σημείο που νιώθω πως πρέπει να πάρω αποφάσεις! Αποφάσεις για αργότερα. Αλλά όσο κι αν τα ζυγίζω δεν βγάζω άκρη. Ξέρω πολύ καλά τι θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει! Ξέρω πολύ καλά τι αντέχω και τι όχι αλλά δεν πάνε πάντα μαζί με αυτά που θέλω. Φοβάμαι μην καταστρέψω τη ζωή μου απ' τα λάθος θέλω μου. Φοβάμαι μην κάνω λάθος! Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω γιατί κι εγώ τα λάθη άλλων πλήρωσα (και ίσως εξακολουθώ να πληρώνω). 

Θα ήταν πολύ απλό να μοιράζω τελεσίγραφα στις καταστάσεις που όσο και να προσπάθησα όχι απλά δεν αντέχω αλλά δεν ανέχομαι. Μα είναι δύσκολο να το κάνω! Γιατί πολύ απλά ΕΓΩ δεν θα μου επέτρεπα μια τέτοια συμπεριφορά!

Και δεν μπορώ να μου δώσω ελαφρυντικό κανένα που δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Μα πια εξαρτώμαι πλήρως και απόλυτα και οι λύσεις είναι δύο. Ή θα το παλέψω μόνη μου και κάποια στιγμή ίσως μου περάσει ή θα συνεχίσω να βασανίζομαι και ξανά και ξανά μέχρι να φτάσω στο σημείο να περιμένω έξω από το γραφείο κάποιου ψυχιάτρου, όπως σήμερα που περίμενα να μπω σε κάποιον γιατρό και παρατήρησα ότι η μεγαλύτερη ουρά ήταν έξω από τον ψυχίατρο!!!! 

Ο κόσμος μάλλον τρελαίνεται (ή τον τρελαίνουν). Και μετά είπα: "Μαμά ξέρεις κάτι! Ακόμα κι αν ποτέ χρειαστεί δεν θα πάρω ποτέ ψυχοφάρμακα". Μου φάνηκε εν τέλει πολύ σημαντική δήλωση γιατί ακόμα και έμμεσα, ακόμα κι αν ξέρω πως δεν θα τα χρειαστώ ποτέ (ή μάλλον αυτό δεν το ξέρει ποτέ κανείς), δείχνει πως δεν έχω καμία διάθεση να παραιτηθώ. Δεν πρόκειται να το κάνω... Και να η στιγμή που βρέχω τα πόδια μου στην άκρη της θάλασσας σε μια μέρα με αφόρητη ζέστη. Μόνο που εξακολουθώ να μην ξέρω τι πρέπει να κάνω για να πω μετά από καιρό "Ναι, έκανες το σωστό!". Φοβάμαι ότι θα αποτύχω τελικά! Αδυνατώ να φτάσω σε μια σωστή απόφαση και ταυτόχρονα να μην πληγώνομαι και να μην πληγώνω και τους άλλους! Και τώρα το χέρι πάλι με τραβάει στα βαθιά και... ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ!

Πόση ζάλη να αντέξει ένα μυαλό;