Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει (;)

Έχω εγκαταλείψει το γράψιμο, έχω εγκαταλείψει κι εσάς! Διανύω περίοδο πλήρους αδράνειας σχεδόν στα πάντα τελευταία και απέχω από τις βαριές σκέψεις με αραιές αναλαμπές! Γι’ αυτό μη μου κρατάτε κακία αν δεν σας απαντάω, λίγο οι διαφορετικοί λογαριασμοί στον blogger, λίγο ότι σχεδόν αποφεύγω να περνάω από εδώ και κάπως έτσι έρχεται η εγκατάλειψη!

Τέρμα με τις δικαιολογίες… Τελευταία έχω μία συνήθεια να σκέφτομαι με τα τραγούδια! Παίζει το ραδιόφωνο κι εγώ κάνω φιλοσοφικές συζητήσεις με εμένα ομιλητή κι εμένα ακροατή κι αντίλογο! Κάπως έτσι ξεκίνησε και σήμερα! «Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει» λέει κι εγώ θυμάμαι διάφορα. Κάπου είχα διαβάσει ότι το βασικό μας πρόβλημα ως άνθρωποι είναι ότι δεν μπορούμε να γίνουμε ποτέ ευτυχισμένοι γιατί πάντα όσα και αν έχουμε θα θέλουμε παραπάνω και μάλιστα όσο πιο πολλά έχουμε λέει τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε γιατί είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνεις τα πολλά περισσότερα! Με αυτό το τελευταίο δεν ξέρω αν συμφωνώ αλλά αν σκεφτείς ότι όλοι αυτό που σκεφτόμαστε κάθε μέρα είναι «Αχ να είχα και αυτό!» ή «Αυτό που μου λείπει είναι εκείνο!» αποσιωπώντας σχεδόν αυτό που έχουμε! Γιατί δηλαδή αυτό που σου λείπει να σου τρώει περισσότερο χρόνο να το σκεφτείς αντί να ξοδέψεις περισσότερο χρόνο να φροντίσεις αυτό που έχεις; Και γιατί δηλαδή κάτι «άπιαστο» να είναι καλύτερο από κάτι που στη ζωή σου είναι «δεδομένο»;

Αυτό που μας κάνει να απομακρυνόμαστε από την ευτυχία μας ίσως είναι ότι την ψάχνουμε πολύ πιο μακριά από εκεί που στην πραγματικότητα είναι! Συνειδητοποιούμε όμως την αξία αυτών που έχουμε και την αξία αυτών που μας λείπουν ή που νομίζουμε πως μας λείπουν;

Εμένα για παράδειγμα αντικειμενικά μιλώντας μου λείπουν χίλια δυο πράγματα σημαντικά και ασήμαντα πράγματα όμως αυτά που έχω είναι απείρως σημαντικότερα από όλα αυτά που μου λείπουν μαζί! Παρόλα αυτά και έχοντας επίγνωση του τι έχω και του τι μου λείπει συχνά σκέφτομαι «Πόσο καλύτερα θα ήμουν αν είχα και αυτό;»…

Κι όμως ήμουν εγώ που είχα πει πριν από 6- 7 χρόνια σε μια κρίση αυτογνωσίας και ειλικρίνειας και σε μια περίοδο που σίγουρα είχα και ήξερα πολύ λιγότερα απ’ ό,τι τώρα και ίσως ήμουν και πολύ μικρή για να το πω «Δεν μου λείπει τίποτα σημαντικό! Αυτά που πραγματικά χρειάζομαι για να είμαι καλά τα έχω! Άρα είμαι ευτυχισμένη!». Συνειδητοποίησα βέβαια με τον καιρό την έννοια της κλιμακούμενης  ευτυχίας και ότι ευτυχία από ευτυχία διαφέρει. Ναι, κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες ευτυχίας!

Το θέμα λοιπόν είναι ότι είναι όντως η ευτυχία αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει ή μήπως είναι αυτό που ήδη έχουμε και δεν το συνειδητοποιούμε; Κι αν όντως την έχουμε βρει κάνουμε κάτι για να την κρατήσουμε ή ξοδεύουμε το χρόνο μας ψάχνοντάς την κάπου αλλού;

Και όλα αυτά συνεχίζονται σε έναν φαύλο κύκλο και παραμένουν αναπάντητα ερωτήματα!