Στο πουθενά(!)

Είναι λίγες οι φορές που γράφω εδώ απευθείας για μένα. Μα τώρα περνάω φάση, πολύ δύσκολη θα έλεγα, και είναι μάλλον κάτι περισσότερο από ανάγκη. Ίσως πολλοί το διαβάσουν μα λίγους θα νοιάξει, μπορεί και κανέναν απολύτως. 

Είναι ο τελευταίος καιρός που νιώθω σαν να είμαι πάνω σε κινούμενη άμμο και συνεχώς να βουλιάζω. Ίσως να είναι και ένας χρόνος τώρα. Η διάθεσή μου έχει πέσει κατακόρυφα. Το ενδιαφέρον μου για οτιδήποτε έχει πάει περίπατο. Η αισιοδοξία μου έχει πιάσει σχεδόν πάτο. Κι εγώ ίσως μαζί της. Η αυτοκριτική μου μάλλον είναι κάτι περισσότερο από σκληρή. Ίσως η καταπίεση να προέρχεται και από μέσα μου. 

Το χαζοχαρούμενο κοριτσάκι που κάνει συνεχώς βλακείες, χορεύει μέσα στη μέση του δρόμου, περιαυτολογεί συνεχώς κάνοντας πλάκα για το πόσο "όμορφη" και "έξυπνη" είναι δεν είναι και τόσο αυτό που φαίνεται. Είναι στιγμές που νιώθω τόσο μόνη μου. Που έχω ανάγκη να ακούσω αυτό το απλό "Πώς είσαι; Τι κάνεις;" χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.

Είναι φορές που το κρεβάτι μου και το ταβάνι είναι τόσο ιδανική παρέα που τρομάζω. Μπορώ να περάσω ατέλειωτη ώρα έτσι μέχρι που κάτι να με βγάλει από την αδράνεια. Πάντα υπάρχει κάτι να με βγάλει από την αδράνεια, καλό ή κακό. 

Και είναι και αυτή η απραξία τελευταία. Ήθελα να δουλέψω τόσο αυτό το καλοκαίρι. Περισσότερο για να ασχολούμαι με κάτι. Μα μου λείπει η διάθεση να τρέξω. Και έμεινα μόνο στο "όχι δεν υπάρχει καμία δουλειά για μένα σ' αυτή τη φάση". Και έτσι τα πιο δημιουργικά πράγματα που κάνω είναι να μαζεύω συνεχώς και να πλένω πιάτα για να απασχολούμαι. 

Έχω χάσει κάθε ενδιαφέρον και για τα πράγματα που μου έδιναν παλιότερα χαρά, για πράγματα που δεν μου επέβαλε κανείς. Ακόμα και γι' αυτό που κάνω τώρα. Είναι φορές που νιώθω ότι το κάνω αγγαρεία. Μπορεί να μην είναι όντως έτσι αλλά είναι αυτή η αίσθηση "βαριέμαι μέχρι και που αναπνέω". 

Αν είναι κάτι που δεν μπορώ καθόλου είναι οι νωχελικοί και τεμπέληδες άνθρωποι. Αυτοί που είναι αργόσχολοι, ανοργάνωτοι, ασυνεπείς και όλη τους η μέρα περνά κενά και ανούσια. Και νομίζω πως έχω γίνει ακριβώς αυτό. Τραγική ειρωνεία(;).

Και είναι και αυτή η αφόρητη μοναξιά, εσωτερική ή εξωτερική δεν έχει σημασία. Από εσωστρεφής που ήμουν έχω γίνει αντικοινωνική νιώθω. Λες και δεν έχω κουράγιο και διάθεση να κρατήσω τους άλλους κοντά μου. Ούτε καν να τους κάνω να με δουν με συμπάθεια. Ίσως με τις σχέσεις μου, κυρίως τις φιλικές, να είμαι αμελής τόσο που να φαίνομαι συμφεροντολόγα. Έτσι διώχνω άτομα από κοντά μου. Όχι γιατί το θέλω αλλά γιατί δεν το παίρνω χαμπάρι. Και μετά είναι στιγμές που γνωρίζω άτομα και με παίρνουν με στραβό μάτι. Δεν ξέρω αν κάνω και τι κάνω στραβά αλλά με βάζουν στο τρυπάκι να σκεφτώ "Μα καλά είμαι τόσο σάπια που δεν με πάει κανείς;". Μα τόσο σάπια;

Το θέμα είναι πως νιώθω ότι έχω αυτογνωσία. Δεν είμαι κακή ούτε πολλά άλλα πράγματα. Μόνο που είμαι λίγο "ιδιαίτερη", όπως μου λένε, λίγο δύσκολη, δυσπρόσιτη αν θέλετε. Δυστυχώς όμως αν όχι κανένας πολύ λίγοι είναι αυτοί που έχουν τη διάθεση και θα διαθέσουν το χρόνο να δουν τι πραγματικά είσαι. Να πάνε λίγο παραπέρα από αυτό το "δύσκολος άνθρωπος". Ίσως ούτε κι εγώ να το έκανα εδώ που τα λέμε. Κοιτάνε την επιφάνεια. Δεν τους κάνεις; Ε δεν δυσκολεύονται και καθόλου να σε θάψουν 10 μέτρα κάτω από τη γη. Χωρίς όμως να διανοούνται ότι όντως σε "θάβουν".

Πάντα φοβόμουν μην μείνω μόνη μου, χωρίς καθόλου φίλους. Και φοβάμαι ότι έχω αρχίσει να το πετυχαίνω σιγά σιγά. Κι άλλη τραγική ειρωνεία. Έχω τρομάξει. Θέλω να βγω κάπου έξω να σταθώ  ανάμεσα στον κόσμο και να φωνάξω "Είμαι κι εγώ εδώ!"...