Ο φόβος του "Αντίο"...

Σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς! Για την ακρίβεια δεν τους αποδέχομαι. Δεν τους δέχομαι. Γι' αυτό και προτιμώ να τους αποφεύγω. Προσωρινές ή μόνιμες φυγές, για μεγάλο ή μικρό διάστημα... Δεν μ' αρέσει να χάνω ανθρώπους από τη ζωή μου! Ούτε για λίγο ούτε για πολύ... πόσο μάλλον για πάντα. Κι αν ακουστεί εγωιστικό προτιμώ να τους διώχνω πριν να φύγουν. Γιατί φοβάμαι το "αντίο"!

Κι όμως όλη μας τη ζωή αποχαιρετάμε κι μας αποχαιρετούν. Ποιος ευτυχισμένος άνθρωπος κατόρθωσε να κρατήσει κοντά του όλους του τους ανθρώπου μέχρι το τέλος; Κανένας... Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν! Από τη ζωή μας μόνο ή και από τη δική τους. Και πολλές από αυτές τις φυγές χρειάζονται αποχαιρετισμό. Και πολλούς από αυτούς τους αποχαιρετισμούς τους έχω αποφύγει. Αλλά είναι και φορές που θυμώνω επειδή ο φόβος μου δεν με άφησε να αποχαιρετήσω αυτούς που έφυγαν.

Από μικρή.... από πάντα φοβόμουν ότι θα φύγουν όλοι από κοντά μου και θα μείνω μόνη. Θα θέλω να μιλήσω, να απλώσω το χέρι μου σε κάποιον και θα είμαι μόνη γιατί όλοι θα έχουν φύγει. Προσωρινά ή μόνιμα δεν έχει σημασία. Απλά θα έχουν φύγει. Και το χειρότερο είναι ότι εγώ θα έχω φοβηθεί να τους χαιρετήσω!

Και όντως φεύγουν! Όμως έρχονται άλλοι. Κι αυτοί με τη σειρά τους φεύγουν και πάλι έρχονται άλλοι. Λίγοι είναι αυτοί που μένουν για καιρό κι είναι ακόμα πιο δύσκολο να τους αποχαιρετήσεις. Είναι σχεδόν τρομακτικό να τους χάσεις. Κι εγώ επιμένω πεισματικά να μην τους αποχαιρετάω.

Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται γύρω μας. Λίγοι είναι όμως αυτοί που μας κάνουν να μην αισθανόμαστε μόνοι. Είναι αυτοί που δεν θες ποτέ να αποχαιρετήσεις.