Απ' το ροζ.... στο κόκκινο!!!!

Ξύπνησε.... Άνοιξε τα μάτια απότομα και ήλπιζε να δει ουρανό... Μάταια, μόνο το ροζ ταβάνι του παιδικού της δωματίου υπήρχε εκεί... Ούτε ουρανός, ούτε αστέρια, ούτε ένα μαγικό χέρι να την κρατάει και την παρασέρνει σε όνειρα. Ήταν μόνο ένα όνειρο. 

Σηκώθηκε και έτρεξε στο μπάνιο. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και προσπαθούσε να δει ξανά αυτό το όνειρο. Κοίταζε το είδωλό της με πείσμα βαθιά μέσα στα μάτια για βρει αυτό το κοριτσάκι που είδε χθες βράδυ στον ύπνο της. Αυτό το όνειρο που την έκανε να αναρωτηθεί αν υπάρχει ακόμα. Ήταν τόσο μικρό και ανόητο αλλά ταυτόχρονα τόσο χαμογελαστό ξέγνοιαστο και χαριτωμένο. Άνοιγε διάπλατα με απορία τα δυο του μάτια όταν άκουγε κάτι καινούριο και γελούσε συνεχώς γελούσε. Πού πήγε αυτό το χαμογελαστό πρόσωπο; Πού χάθηκε όλη αυτή η αθωότητα στα μάτια του; Γιατί αντικαταστάθηκε από θλίψη; Πού είναι τώρα αυτό το κοριτσάκι; Όσο και να κοίταζε όσο και να έψαχνε δεν έβρισκε απάντηση. Το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει στον εαυτό της ήταν: "Το κοριτσάκι μεγάλωσε. Ήταν μόνο ένα όνειρο."... 

Έφυγε από τον καθρέφτη. Δεν μπορούσε άλλο να κοιτάζει αυτή την άγνωστη πλέον που της έμοιαζε τόσο. Δεν είχε διάθεση για δουλειά σήμερα. Πήρε να ειδοποιήσει και χώθηκε μαζί με έναν καφέ στην πολυθρόνα. Άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε ξανά να κλαίει και να σκέφτεται. Το σπίτι είναι τόσο διαφορετικό. Δεν μένει πια κανείς εδώ. Ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του τώρα. Εδώ έρχονταν μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις. Ήταν κάτι σαν καταφύγιο. Εκεί που οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι όταν έφτανες σε αδιέξοδο. 

Πήγαινε τώρα σχεδόν ένας μήνας που είχε φύγει. Η φυγή του ήταν λίγο πολύ αναγκαστική αλλά αυτή είχε την τάση να βιώνει σαν εγκατάλειψη. Και ήταν η δεύτερη φορά και ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Το σπίτι ήταν άδειο την έπνιγε γι' αυτό ήρθε εδώ. Θα την ηρεμούσε να γύριζε εδώ από όπου ξεκίνησε. Σκεφτόταν να μετακομίσει. Θα έφευγε από το σπίτι της θα γύριζε εδώ. Για αυτούς τους μήνες τουλάχιστον. Δεν έπρεπε να δείχνει πόσο τη στεναχωρούσε αυτή η κατάσταση. Έπρεπε να είναι χαρούμενη και να προσέχει τα λόγια της όταν του μιλούσε. Πιο εύκολο για εκείνο πιο δύσκολο για αυτή. Γιατί αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει ήταν να τον ικετεύσει να γυρίσει όσο δύσκολο κι αν ήταν. Δεν μπορούσε να περιμένει να περάσει ο καιρός. Δεν ήθελε να περιμένει να περάσει ο καιρός.

Είχε πια ξεσπάσει σε λυγμούς. Αυτή παιδική της πλευρά, μπορεί όχι η χαρούμενη, είχε βγει τώρα στην επιφάνεια. Ήταν η στιγμή που ήθελε να τον έχει μπροστά της να ανοίξει τα μάτια διάπλατα όπως όταν ήταν μικρή και να τον ρωτήσει "γιατί;". Την τελευταία φορά που τον είδε όμως ήταν πολύ ψύχραιμη. Τον χαιρέτησε και συμφώνησαν ότι ο καιρός περνάει γρήγορα. Είχε ξεχάσει όμως να του πει πόσο ανυπόφορο είναι να περνάει τον καιρό της μόνη. Θα ήθελε να είναι μικρό κοριτσάκι τώρα για να έχει συνέχεια κάποιον κοντά της να την προσέχει. Να μη μένει ποτέ μόνη. Ήταν αυτό που φοβόταν πάντα και τώρα να που συνέβαινε.

Πώς από το ροζ έφτασε στο κόκκινο; Πώς ξαφνικά απόκτησε ευθύνες επειδή σταμάτησε πια να παίζει με κούκλες και στο δωμάτιο της αντί τις πιπίλες της είναι πεταμένα τα ρούχα της και τα κραγιόν της; Πώς μια ανέμελη ώρα στην παιδική χαρά την αντικατέστησε ένα ανιαρό δίωρο στο κομμωτήριο; Γιατί μεγάλωσε; Γιατί έγινε γυναίκα και δεν έμενε κοριτσάκι, χαρούμενο κι ανέμελο που απορεί για τα πάντα και ο μόνος λόγος για να κλάψει ήταν ότι της έσπασε η κούκλα; Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που να πιστεύουν πως είναι αρκετά μεγάλη για να μείνει μόνη; Δεν θέλει πια να μένει μόνη....