Στη λογική του παραλόγου (!)....

(Πρώτη ανάρτηση: 24/12/2009)

Και ποιος είπε ότι τα μαθηματικά είναι μόνο αυτό το άθλιο μάθημα που πολλούς ταλαιπώρησε μέσα στις σχολικές αίθουσες και συνεχίζει να ταλαιπωρεί στα αμφιθέατρα και στη ζωή μας όλη (κακά τα ψέματα!!!)...

Τα μαθηματικά είναι λογική και η λογική είναι από τα απαραίτητα συστατικά της ζωής μας. Και βέβαια δεν μιλάω για την τετράγωνη λογική του "πρέπει" (κομφορμισμός στο έπακρο) αλλά για τη λογική του παραλόγου, τη λογική του "θέλω", του "μ' αρέσει", του "γουστάρω" (έστω!). Τη δική μου λογική!!! Και εδώ λογική και συναίσθημα είναι το ένα και το αυτό. Και μπλέκονται τόσο που μάλλον ταυτίζονται. Κι αν τελικά κάνεις λάθος δεν μπορεί να σου ζητήσει κανείς το λόγο που δεν χρησιμοποίησες το μυαλό σου.

Παράλληλες, γωνίες, μοίρες, κύκλοι, σημεία..... γεωμετρία. Γεωμετρία στα θρανία, γεωμετρία και στη ζωή. Γιατί οι ζωές μας είναι παράλληλες και αν τύχει και συναντηθούν σχηματίζουν γωνίες. Κι εκεί πάνω στην ορθή γωνία είναι που τεμνόμαστε απόλυτα σαν δυο ευθείες γραμμές. Στις ευθείες γωνίες όμως η σύγκρουση είναι μετωπική (!) και καταλήγουμε ή να απορροφηθούμε ο ένας από τον άλλο σε ένα σώμα, μια ψυχή ή τελικά να κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να απομακρυνθούμε τελείως σαν να μη συναντηθήκαμε ποτέ. Κι εδώ ίσως χάνεις την ουσία και ξεκινάς μια κυκλική πορεία σύγκρουσης και απόκλισης που το πιθανότερο είναι να μη σε βγάλει πουθενά. Απλή ανακύκλωση του εαυτού σου.
Αν όμως την βρεις την ουσία μπορεί και να οδηγηθείς σωστά. Αν ξέρεις τι θες πραγματικά αν έχεις ένα σημείο- στόχο, μια κατεύθυνση ίσως μπορέσεις να φτιάξεις μια συνδετική ευθεία γραμμή. Γιατί όλοι έχουμε κάποιους ως "στόχους" κι εμείς με τη σειρά μας είμαστε "στόχοι" για κάποιος άλλους και κινούμαστε ανάλογα. Το πρόβλημα είναι πως ποτέ δεν ξέρουμε αν αυτό που θέλουμε μπορεί να μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους ή αν υπάρχει κάτι που ούτε καν φανταζόμαστε που μπορεί να μας οδηγήσει στην ευτυχία.
Ζεις θέτοντας σημεία- στόχους, ανοίγοντας και κλείνοντας σχήματα, προσπαθώντας να χαράξεις πορείες, ευθείες γραμμές- γέφυρες επικοινωνίας με τους "στόχους" σου. Άλλοτε τα καταφέρνεις και άλλοτε όχι. Και τότε απογοητεύεσαι γιατί στο δικό σου σχήμα δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Τι συμβαίνει όμως με τα τα διπλανά σχήματα; 
Γιατί εσύ κυνηγάς τους δικούς "στόχους" και ξεχνάς ότι είσαι "στόχος" για κάποιους άλλους. Δεν ζεις όμως μόνος. Δεν φτιάχνεις μόνο εσύ σχήματα. Παντού υπάρχει ένα ελεύθερο σημείο για να τραβήξεις τη δική σου γραμμή, μακριά ή κοντά σου. Και το θέμα είναι να το δεις... 
Πόσο σφαιρική μπορεί να γίνει όμως αυτή η συναισθηματική λογική του παραλόγου; Πόσο μπορούμε να απαλλαγούμε από τις προσωπικές μας παρωπίδες και να συνειδητοποιήσουμε ότι γύρω μας ζούνε κι άλλοι άνθρωποι που χαράζουν τις γραμμές τους προς εμάς;