(Anti)social media (!)

Οθόνη, η [οθόni] Ο30: επιφάνεια πάνω στην οποία 

προβάλλονται ή αναπαράγονται εικόνες, σχήματα κτλ.

Την πρώτη φορά που οι άνθρωποι ήρθαν σε επαφή με την οθόνη τη θεώρησαν ένα τεράστιο τεχνολογικό θαύμα. Και όχι άδικα. Σήμερα, δεκαετίες μετά από εκείνη την πρώτη φορά, έχει μπει ανάμεσα μας τόσο δυναμικά που αντί να μας ενώνει μάλλον μας χωρίζει. 

Κι έπειτα είναι κι αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κοινωνικής ή αντικοινωνικής; Σκέψου πόσες φορές έχεις πανικοβληθεί όταν ξεχνάς το κινητό σου στο σπίτι, στο αυτοκίνητο. Πόσο μόνος νιώθεις ανάμεσα στους πολλούς όταν σκρολάρεις πάνω κάτω μήπως δεις κάτι ενδιαφέρον; Ποια ήταν η τελευταία φορά που ξέχασες να ελέγξεις τις ειδοποιήσεις σου επειδή απλά περνούσες όμορφα; Κοινωνική δικτύωση σου λέει. 1.000 εικονικοί φίλοι απ' τους οποίους δεν ξέρεις ούτε τους μισούς και απ' τους υπόλοιπους δε βλέπεις συχνά ούτε το 1/3. Είναι αυτό κοινωνικοποίηση ή απλά ανάγκη προβολής και εικονικής αποδοχής και επιβεβαίωσης; Το "ενδιαφέρον" αντικαταστάθηκε από αιτήματα φιλίας, το "Είσαι όμορφη" από χεράκια και καρδούλες και η καθημερινότητα μας από stories. 

Και θα μου πεις "Εσύ δε τα κάνεις αυτά;". Και θα σου απαντήσω πως "Ναι, κι εγώ τα κάνω!". Μερικές φορές, και είναι πολλές, υπερασχολούμαι με την "κοινωνική" μου δικτύωση αλλά όχι δε το θεωρώ νορμάλ. Για την ακρίβεια δεν είναι καθόλου νορμάλ. Αλλά είναι κι εκείνες οι φορές που οι πραγματικοί άνθρωποι σε κάνουν να περνάς τόσο καλά που σχεδόν δε θυμάσαι που έχεις πεταμένο το κινητό σου. Δε θα ήταν ωραίο να συμβαίνει πιο συχνά; Φυσικά και θα ήταν... Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε στη ζωή μας κι ας είναι δυο τρεις και όχι χίλιοι.

Μεταξύ μας το ξέρεις ότι κι εγώ δεν είμαι και κανένα τέρας κοινωνικότητας. Δεν ξέρω αν με λες αντικοινωνική. Μπορεί και να με λες. Αλλά όπως και να το κάνουμε η οθόνη μας δίνει μία άνεση, μια ασφάλεια αν θες, να πούμε πράγματα που ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε να πούμε κατά πρόσωπο. Σε γλιτώνει από αμήχανες ματιές, καβγάδες... καμιά φορά. Ο φόβος της πραγματικής έκθεσης είναι μεγάλο πράγμα. Ξέρεις πόσες φορές έχω πει βλακείες ή το αντίθετο από αυτό που θέλω από αμηχανία; Μάλλον πολλές. Ναι, ξέρω εξαιρετικό επιχείρημα... Και πολλές φορές δεν έχει καν σημασία αν έχεις ανασφάλεια για τον εαυτό σου. Απλά η συστολή σου εκείνη τη στιγμή αποφασίζει ότι πρέπει να φανείς εντελώς ηλίθιος. Φυσικά υπάρχουν και ανασφαλείς που κρύβονται πίσω απ' τις οθόνες τους για να κάνουν τους σκληρούς, τους ωραίους και τους νταήδες. Αλλά μ' αυτούς δεν ξέρω πραγματικά να σου πω τι παίζει.

Κι αν υπάρχουν κάποιοι με τους οποίους τη θες πραγματική αλληλεπίδραση, πάρε βαθιά ανάσα, μάζεψε το θάρρος σου και μίλα τους. Στη χειρότερη να μη θέλουν αυτοί. Τι είχες και τι έχασες; Σκέψου ότι η ζωή μας όλη είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Κι εμείς τι κάνουμε; Φοβόμαστε, κολλάμε σε κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα, περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι και τους "παραμονεύουμε" στα social. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί είμαστε δειλοί και δεν θέλουμε να φάμε Χ!

Όχι, τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι ούτε λύση ούτε ένδειξη ούτε δικτύωση ούτε επικοινωνία. Απλά υπάρχουν για να περνάει η ώρα σου. Και στη ζωή μας χρειαζόμαστε ανθρώπους που με τους οποίους θα αλληλεπιδρούμε πραγματικά. Θα πουν "Είσαι όμορφη!" αντί να κάνουν likes, θα σε ρωτήσουν "Τι κάνεις;" αντί να δουν τα strories σου, θα σου πουν "Πάμε μια βόλτα!" αντί να σου στέλνουν ατελείωτα μηνύματα. Πραγματικοί άνθρωποι κι ας είναι δυο τρεις! 

      

Διάλεξε τους, πέτα το κινητό σου και πέρνα χρόνο μαζί 

τους. Αυτοί μας αξίζουν. Κι ας είναι δυο τρεις...