Μια φορά κι έναν καιρό...

... ήταν ένα παραμύθι χωρίς πρίγκιπες και δράκους, χωρίς κάστρα και φυλακισμένες 

πριγκίπισσες μα μ' ένα κορίτσι παράξενο που απλά φοβόταν τη μοναξιά.

Κάποτε ήταν ένα κορίτσι. Ένα στρυφνό, ντροπαλό και λιγομίλητο κορίτσι. Δεν έχει σημασία το όνομά του. Τίποτα δεν έχει σημασία παρά μόνο ότι ήταν κορίτσι, ότι ήταν παιδί. 

Το κορίτσι λοιπόν ήταν τόσο ντροπαλό που δεν μιλούσε σχεδόν σε κανέναν. Και όταν το έκανε κρατούσε τα μάτια του χαμηλά. Γι' αυτό πολλές οι άνθρωποι την παρεξηγούσαν γιατί νόμιζαν ότι τους αγνοούσε. Δεν φαντάζονταν ότι μέρα νύχτα πάλευε  δακρυσμένη με τον εαυτό της προσπαθώντας να τον σώσει. "Δεν θέλω να μείνω ποτέ μόνη" έλεγε και ξανάλεγε τρομαγμένη.

Όταν ήταν μικρή κι έμενε μόνη έγραφε ποιήματα. Αυτά μιλούσαν για τη θάλασσα, τ' αστέρια και για μακρινά ταξίδια. Αλήθεια τι μελαγχολικό κορίτσι που ήταν από τότε! Μα η αλήθεια ήταν πως φοβόταν και τ' αστέρια και τα μακρινά ταξίδια και τη θάλασσα. Μα όσο τα φοβόταν άλλο τόσο της άρεσαν και έγραφε μόνο για αυτά.

Τα καλοκαίρια οι αγαπημένοι της νυχτερινοί περίπατοι ήταν στο λιμάνι να βλέπει τα μεγάλα πλοία και τις βαρκούλες να λικνίζονται απαλά στο νερό. Και όταν έφευγε κάποιο πλοίο, απ' όταν ήταν σχεδόν μωρό, της άρεσε να το χαιρετάει. Έτσι κουνούσε το μικρό της χέρι και κι έλεγε "Καλό ταξίδι!" ακόμα κι αν όλοι οι επιβάτες ήταν άγνωστοι. Πόσο της άρεσε να χαιρετάει τα πλοία! Και τι περίεργο συνήθειο  ήταν αυτό!

Μεγαλώνοντας το κορίτσι συνέχισε να είναι πολύ παράξενο! Της άρεσε να μένει μόνη της στα σκοτεινά και πολλές φορές έκλαιγε σιωπηλά. Δεν ήθελε να μιλάει πολύ και να δίνει λογαριασμό τι και πώς αν κάποιος την είχε ακούσει να κλαίει και την ρωτούσε. Έκανε συνέχεια λάθη και πλήγωνε τους ανθρώπους που την αγαπούσαν και αγαπούσε χωρίς όμως να το θέλει. Και μετά το μετάνιωνε κι έκλαιγε. Μα ήταν και πολύ εγωίστρια για να το παραδεχτεί.

Αυτοί που την ήξεραν καλά και την αγαπούσαν πραγματικά έμεναν κοντά της όσο κι αν αυτή τους έδιωχνε άθελά της από δίπλα της. Μα ήταν στιγμές που το κορίτσι ένιωθε ο πιο μόνος άνθρωπος στον κόσμο. Και τότε την τελευταία στιγμή ερχόταν ένα αγόρι και την ηρεμούσε, την έκανε πάλι καλά. Ούτε και το αγόρι έχει σημασία ποιος είναι μόνο ότι ήταν πάντα εκεί για το κορίτσι. Ήταν όμως μερικές φορές που το κορίτσι ήταν τόσο θλιμμένο που τίποτα δεν της έφτανε. Ήθελε κι άλλα...

Μια μέρα το αγόρι έφυγε. Όχι για πάντα αλλά για πολύ! Και το κορίτσι έγινε ακόμα πιο θλιμμένο χωρίς να έχει πια κανέναν να την κάνει καλά. Ήθελε πολύ να δει το αγόρι μα δεν μπορούσε γιατί ήταν πολύ μακριά. Έπρεπε να κάνει υπομονή μα εκείνη θλιβόταν ακόμα πιο πολύ!

Ένα βράδυ τον είδε στον ύπνο της και ήταν τόσο αληθινός. Την πήρε αγκαλιά και της είπε πως όλα θα πάνε καλά και να μην ανησυχεί. Ξύπνησε χαμογελαστή και πίστεψε πως ήταν δίπλα της. Μα γρήγορα συνειδητοποίησε ότι ήταν απλά ένα όνειρο. Τότε έπιασε τον εαυτό της να λέει μέσα από λυγμούς "Είναι στιγμές που σε χρειάζομαι κοντά μου, όχι απλά μέσα μου!". Αμέσως όμως το ξέχασε μην ακούσει κανείς τη σκέψη της και την πει αχάριστη...!