Η πυξίδα...

Σκέψεις πεζές και ταυτόχρονα παράξενες με βρήκαν απόψε. Μια γυναίκα μοιρασμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Στο Βορρά, πάνω από όλες, η μητέρα και η γυναίκα. Στο Νότο μια ερωμένη. Στη Δύση η αδερφή και η κόρη και στην Ανατολή η φίλη, σχεδόν απαξιωμένη. Και η βελόνα ένας άντρας. Μόνο που δεν δείχνει πάντα το βορρά.

Παράξενη πυξίδα, αόρατη. Αντί να σου δείξει που να πας σε αποπροσανατολίζει, συχνά. Εγώ δεν ξέρω να προσανατολίζομαι. Άλλωστε εγώ δεν έχω δουλειά με τους προσανατολισμούς. Εγώ είμαι σταθερό σημείο, σημεία.  Ποτέ μια γυναίκα δεν είναι μόνο στο ένα σημείο της πυξίδας. Κι άλλοτε μπορεί να είναι και σε όλα. 

Είναι ρόλοι ζωής ή μήπως τίτλοι; Και τα δύο. Κι ο καθένας αντιπροσωπεύει πράξεις, συναισθήματα! Μα συχνά ο αποδέκτης τους δεν έχει και την αντίστοιχη σχέση με εκείνο το σημείο. Μπέρδεμα το μυαλό μου! Μα μπορεί να νιώθεις συναισθήματα μητρικά για κάποιον που είναι αδύνατο να 'ναι γιος σου ή να έχεις "οιδιπόδειο" με κάποιον που είναι αδύνατο να 'ναι πατέρας σου! Ποιος ξέρει πόσα πρόσωπα έχει η αγάπη; Ποιος μπορεί να τα μετρήσει; Ποιος μπορεί να τα κρίνει;

Κι είναι όλες οι αγάπες μία μία ξεχωριστές! Μητέρα, αγάπη ανυπέρβλητη, ανιδιοτελής, ατελείωτη, παθιασμένη, προστατευτική, περήφανη. Γυναίκα, αγάπη λογική (αν μπορεί να υπάρχει) και με κατανόηση και συνήθεια και σεβασμό ίσως. Στο άλλο άκρο της πυξίδας η ερωμένη με αγάπη παθιασμένη και παράλογη μα επικίνδυνα εύθραυστη.  Και στα πλάγια αδερφή και κόρη με αγάπη παρακλητική και αναγκαία. Κι η φίλη μόνη με αγάπη εμπιστευτική κι ίσως ιδιοτελή στο βάθος της, μα όχι πάντα. 

Πώς είναι ν' αγαπάς; Πώς είναι ν' αγαπάς μ' όλους τους τρόπους; Αν δεις τις αγάπες καθαρές, αν βγάλεις τους τίτλους και τους ρόλους και τις κρατήσεις έτσι όπως είναι, είμαι και στα τέσσερα σημεία της πυξίδας! 

Και έχω μόνο μια βελόνα!