Θα 'θελα να 'σουν εδώ να με δεις να μεγαλώνω!

Είναι μερικές φορές που η εξέλιξη του χρόνου και των πραγμάτων σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και μάλιστα χωρίς ουσιαστικό λόγο πολλές φορές. Πρόσφατα σκεφτόμουν ότι ενώ τώρα στα γνωστά μας social networks (ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως θα τα έλεγε κάποιος πιο διανοούμενος) η ιδιότητά μου είναι φοιτήτρια σε λίγο καιρό θα είναι δασκάλα (προτιμώ το "δασκάλα" από το "εκπαιδευτικός"- πολύ απρόσωπο, γενικό και στομφώδες για τα σταθμά μου- λεπτομέρειες θα μου πείτε!).

Δασκάλα; Εγώ δασκάλα; Μα εγώ μέχρι χθες έπαιζα με κούκλες (αυτό μπορείτε να το πείτε και διαστροφή της χαμένης εφηβείας) και τσακωνόμουν με τον 8χρονο ξάδερφό μου για το το ποιος θα κερδίσει στην Monopoly (αυτό μπορείτε να το πείτε και ανωριμότητα); Εγώ; Εγώ θέλω να κάνω τα μαλλιά μου κοτσιδάκια αλλά πια δεν βγαίνω έτσι έξω γιατί υποτίθεται ότι έχω γίνει "καθώς πρέπει". Εγώ που είμαι ικανή να παίζω με τα παιδιά στο διάλειμμα γιατί θα ζηλεύω; Μα είστε σίγουροι; Μήπως έχετε κάνει κάποιο λάθος; Μα εγώ μοιάζω τόσο πολύ με τα παιδιά που θέλετε να διδάξω που το πιο πιθανό είναι να εξισωθώ μαζί τους. Αφήστε που νομίζω ότι ξέρω ακόμα πολύ λίγα!

"Ποιος σου είπε ότι χωμένη στα βιβλία σου και κοιτώντας αφ' υψηλού τους μικρούλιδες αυτού του κόσμου θα ήσουν καλύτερη;" θα μπορούσε να πει κάποιος. Μα μου φαίνεται εξωπραγματικό. Ακούω ΔΑΣΚΑΛΑ και βλέπω στο μυαλό μου κάτι χιουμοριστικά κινούμενα σχέδια που με θαυμασμό λένε "Ουάου! Δασκάλα!". Λες και πρόκειται για μέγιστο αξίωμα! Δεν ξέρω αν θα με  υποτιμήσουν γι' αυτό που διάλεξα ή αν θα με κριτικάρουν μα δεν έχει και σημασία. Στο μυαλό μου θέλω να 'μαι πάντα "Ουάου! Δασκάλα!".Κι όταν με θράσος λέω σε κάποιους που μιλούν χωρίς να γνωρίζουν "Έλα μόνο μια μέρα στην τάξη και δοκίμασε να τα βγάλεις πέρα καταλήγοντας στο τέλος της μέρα ψυχοσωματικά αλώβητος." δεν είναι και το καλύτερό μου. Άλλωστε δεν το επέλεξα για να πάρω τα εύσημα μιας κοινωνίας που όπως εξελίσσεται παύει σταδιακά να με απασχολεί.

Μα εγώ δασκάλα; Είστε σίγουροι; Θα αφήσετε σε μένα τη μόρφωση των παιδιών σας; Και την καλλιέργειά τους; Την ψυχική; Τη συναισθηματική; Αυτά που τα βάζετε; Μα είστε σίγουροι; Εγώ δεν ξέρω καν αν μπορώ να κουμαντάρω εμένα.
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που λένε ότι τα παιδιά είναι κακά. Σκληρά ίσως είναι αλλά όχι κακά. Και σκληρά είναι γιατί αυθόρμητα κι ανεπιτήδευτα μπορούν να πούνε πάντα την αλήθεια ακόμα και τις αλήθειες που πονάνε! Το μόνο κακό μ' αυτά είναι ότι δεν μπορούν εύκολα να κρίνουν όσα οι "μεγάλοι" τους λένε και να διαπιστώσουν αν όντως είναι η αλήθεια. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως μερικές φορές δεν το μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν τις αλήθειες. Και τότε είναι που έχουν καταντήσει ΜΕΓΑΛΟΙ σαν όλους αυτούς που τα κρίνουν και πια είτε φοβούνται να μιλούν με αλήθειες μην τυχόν και γίνουν αγενείς είτε απλά δεν τις ξέρουν γιατί ποτέ κανείς δεν τους έδωσε την ΕΥΚΑΙΡΙΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να τις μάθουν!
"Κοινωνία μου αγαπημένη", σάπια από τη ρίζα, διαλυμένη με μόνο στήριγμα τα στερεότυπα και τις άπειρες προλήψεις, προκαταλήψεις και επιταγές σου, δεν μας παρατάς λέω εγώ! Ανθρωπάκια αδύναμα να εκφραστούν, ανήμπορα να πάρουν τις ευθύνες τους, τις πραγματικές ευθύνες, καθώς πρέπει και βαλμένα από την ώρα που γεννήθηκαν σε καλούπια, φοβισμένα και ψεύτικα από πάνω ως κάτω. Αυτή θα ήταν μια ιδανική σύσταση. Σωστά; Τότε ευχαριστώ δεν θα πάρω! Δεν θέλω όλα αυτά να στιγματίσουν τους μικρούς μου ήρωες!
Όμως σας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό. Ο αυθόρμητος και αληθινός άνθρωπος μπορεί να πληγώνει με λέξεις ή πράξεις μα ξέρει και να τις κλείνει τις πληγές και να ζητάει συγγνώμες ουσιαστικές. Ξέρει να μαθαίνει από τα λάθη του και να γίνεται υπεύθυνος γι' αυτά κι όχι να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Ο φοβισμένος ψεύτης αντίθετα, ο διπλωμάτης, σκάβει την πληγή πιο βαθιά. Την φτάνει στο κόκκαλο. Κι είναι πληγή αόρατη μα υπαρκτή κι επώδυνη και πολύ πιο επικίνδυνη. 
Μα είστε σίγουροι πως εγώ μπορώ; Μα δεν με μεγάλωσαν σωστά! Μ' έμαθαν να ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Θα με εντάξετε τώρα τόσο δραστικά στον κόσμο σας; Αλήθεια σε λίγους μήνες θα έχω στα χέρια μου τον κόσμο όλο για να τον δώσω σε χεράκια τόσα δα με την ελπίδα και την ευχή να τον αλλάξουν. Και μην τολμήσετε να μου γκρεμίσετε και αυτό μου το όνειρο γιατί κι εγώ σαν παιδί πεισμώνω. Και μουτρώνω, σταυρώνω και τα χέρια και χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα... έτσι για να δείξω ότι θύμωσα! Εγώ τον κόσμο θα τον κάνω λίγο καλύτερο κι ας λέτε εσείς ό,τι θέλετε! Έχω εμπιστοσύνη στα παιδιά μου και στη φαντασία τους! Να τι άλλο μας λείπει, φαντασία, να τι άλλο δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί.
ΜΙΚΡΗ ανόητη επαναστάτρια! Μα τολμάω να μεγαλώσω χωρίς "στηρίγματα", χωρίς πρότυπα; Οι στιγμές που μεγάλωνα, οι μεγάλες αλλαγές έχουν γίνει πάντα με τα ερείσματά μου λειψά. Στην μετάλλαξη σου, στην εφηβεία σου γίνεται να σου λείπει το πρότυπο που έχεις για να πορεύεσαι αργότερα μέσα στους "λύκους" που μόνο να σε κατασπαράξουν θέλουν; Να που έγινε! Και τώρα απλά εκπέμπω βοήθειες και κατηγορίες μα μόνο σ' αυτούς που δεν φταίνε. 
Και τώρα; Η ζωή, η ιδιότητά μου αλλάζουν, μεγαλώνω και λείπεις. Τουλάχιστον ξέρω πως εσύ δεν μ' εγκατέλειψες! Πάντα είσαι εδώ γύρω! Μόνο που θα με βρεις τόσο αλλαγμένη γυρνώντας! Μα θα 'θελα τόσο να μεγαλώνουμε παρέα!

~Είχα απαίτηση να μην αλλάξεις μακριά 

μα να που τελικά το κάνω εγώ! 

Είναι για καλό!~