Εγώ μιλάω για δύναμη (;)

Νόμιζα ότι ήμουν πιο δυνατή απ' όσο είμαι.... και λύγισα.

Νόμιζα ότι αντέχω.... και έσπασα.

Νόμιζα πως δεν θα κλάψω... και δάκρυσα.

Η ζωή ποτέ δεν μας τα φέρνει όπως θέλουμε. Για την ακρίβεια δεν μας τα φέρνει ποτέ ιδανικά. Εκεί που κάτι θα είναι τέλειο όλο και κάτι άλλο θα το χαλάσει. Θα μου πείτε και σιγά τι σου έχει πάει στραβά μέχρι τώρα για να μιλάς. Δεν είμαι αχάριστη απλά είναι αυτά τα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν και χαλάνε όλα τα υπόλοιπα!

Μεγαλώνω... το λέω και το ξαναλέω! Μ-Ε-Γ-Α-Λ-Ω-Ν-Ω! Σε μια γενική κοινωνική (ας πούμε) κατάσταση που δεν την επέλεξα και με μια προσωπική κατάσταση που εν τέλει τη δέχτηκα. Συμβιβάστηκα! 

Είχα κάνει ένα πράγμα ξεκάθαρο από την αρχή, δεν συμβιβάζομαι με τίποτα που δεν μου αρέσει! Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται μέχρι τώρα κάνω αυτά που θέλω και όχι αυτά που πρέπει (όπως έχω ξαναπεί παλιότερα άλλωστε). Αυτό είναι που κάποια στιγμή θα με αφήσει μόνη κι αποκομμένη. 

Στην ουσία ήθελα και συμβιβάστηκα χωρίς όμως να ξέρω τι με περιμένει. Δεν κάνω πίσω παρόλα αυτά γιατί... Για πολλούς λόγους μάλλον! Έχω φτιάξει την τέλεια εξήγηση στο μυαλό μου (που είναι και η σωστή εδώ που τα λέμε) σαν ασπίδα προστασίας από τη συγκεκριμένη δυσάρεστη κατάσταση.

Μα είναι που μου έτυχαν κι όλα μαζί τώρα! Τα δύο τελευταία χρόνια η ζωή μου σε γενικές γραμμές ήταν σταθερή και στάσιμη. Δεν είχα φοβερές αλλαγές στην καθημερινότητά μου, βγάζοντας εντελώς στην απέξω οτιδήποτε συναισθηματικό!

Και τώρα ξαφνικά... χτυπάτε όλοι μαζί! Το κεφάλαιο σχολείο άνοιξε κι έκλεισε μέσα σε τρεις μήνες προτού καλά καλά το καταλάβω και δεν ξέρω και πότε θα ξανανοίξει εδώ που τα λέμε, το κεφάλαιο σχολή κλείνει οριστικά σε δύο μήνες, αφήνω το σπίτι μου και επιστρέφω στην οικογενειακή εστία (το πιο δύσκολο κομμάτι απ' όλα ίσως) και γενικά όλα τούμπα. 

Και εκτός απ' όλα αυτά σε λίγο ξεκινά κι ο πόλεμος των βιογραφικών σε ιδιωτικά σχολεία, καταθέτοντας έτσι απλά τα όπλα και εγκαταλείποντας τις φιλοδοξίες μου για ένα σχολείο που με χρειάζεται πηγαίνοντας σε ένα σχολείο στρατόπεδο όπου θα μισήσω το ωραιότερο επάγγελμα του κόσμου!

Και αναρωτιέμαι... γιατί να έχουμε τόσο κακό timing; Δεν προσπαθώ να με δικαιολογήσω που λέω πως δεν αντέχω. Είχα πει ότι δεν εξαρτώμαι από τίποτα άρα εγώ φταίω για την ψυχολογική μου κατάσταση. Θα 'πρεπε να αντέχω αλλά ήρθε το άλλο και μετά το άλλο και με γκρέμισαν. Αναρωτιέμαι βέβαια κι αν φταίνε μόνο αυτά. 

Κι εκεί που θέλω να πω όλα χάλια κι έχω χάσει κάθε μου ελπίδα για τα πάντα σκέφτομαι ότι εγώ ήμουν τόσο αισιόδοξη που δεν γίνεται τώρα να τα βλέπω όλα μαύρα. Εκείνη τη στιγμή κάτι πάει να φωτίσει μα και πάλι είναι ελάχιστη η ελπίδα μου πλέον για όλα! Σε τίποτα δεν ελπίζω!

Οργή νιώθω! Γι' αυτούς που στερούν αυτά κι αυτούς που τώρα χρειάζομαι. Κι αμφιβάλλω τι είδους δύναμη χρειάζεται για να ανταπεξέλθεις σε δύο παράλληλα δύσκολες καταστάσεις! Υπάρχει τέτοια δύναμη ή απλά τα παρατάς;

Κι αμφιβολία για μένα! Λίγες φορές αμφιβάλω για μένα! Θα τα καταφέρω στην επόμενη δύσκολη στιγμή ή όχι; Μπορώ να φτάσω στο τέλος χωρίς καμία παράλογη κουραστική απαίτηση;

Χίλια "λάθη" κάνω πάντα! Όταν φεύγω θέλω να φαίνεται πώς με έδιωξαν κι όταν νομίζω πως κάνω θυσία για τον άλλο και πονάω ο άλλος νομίζει ότι είμαι υπέρ άνω και πονάει περισσότερο. 

Βιβλίο κλειστό με λένε!