Το ταξίδι(!)

(Γράφτηκε 10/12/2014... αλλά δεν αναρτήθηκε ποτέ)

Κάποτε γεννήθηκε ένα μωρό. Κορίτσι ή αγόρι τι σημασία έχει; Ήταν απλά ένα παιδί, ένας καινούριος άνθρωπος ή αν θες ένας νέος ταξιδιώτης.

Όλα ξεκινούν με ένα όνειρο. Όνειρα... Οι γονείς, οι συγγενείς, οι φίλοι, όλοι έχουν όνειρα. Να μεγαλώσεις, να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, διευθυντής, επιχειρηματίας, πλούσιος (χα... ειδικά αυτό το τελευταίο!!!). Αλλά και άλλα όμορφα πράγματα. Όπως να γίνεις Άνθρωπος! Καλός, χρήσιμος, με όνειρα, με στόχους... Όλοι ονειρεύονται ή μάλλον σχεδιάζουν για σένα, πριν από σένα. Κι εγώ δεν έχω ακούσει πιο χαζή και λάθος ευχή από το "Να το δείτε όπως επιθυμείτε!". Εεεεμ, όχι όπως επιθυμεί;

Μικρό κι ανυποψίαστο πλασματάκι δεν ξέρεις τι σε περιμένει!

Κι εσύ απλά ξεκινάς το ταξίδι σου μέσα σε μια κούνια μικρή δίπλα στο κρεβάτι της μαμάς! Και βλέπεις τα πρώτα σου όνειρα! Φωτεινά, πολύχρωμα, χαρούμενα! Και μετά μεγαλώνεις. Κάνεις τα πρώτα σου βήματα, ασταθή και σχεδόν μετέωρα! Αλλά τα τολμάς! Και τα καταφέρνεις!

Μετά, γύρω στα πέντε, θες με το δικό σου παράδοξο, αθώο και παιδιάστικο τρόπο να κατακτήσεις δειλά τον κόσμο ολόκληρο. Και ξεκινούν τα πρώτα "Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω...". Κι είναι πολλά αυτά που θες να γίνεις και ούτε που σε νοιάζει αν θα τα προλάβεις. Μπαλαρίνα, πριγκίπισσα, τραγουδίστρια, κομμώτρια, ηθοποιός, δασκάλα, γοργόνα, δεινόσαυρος, αστροναύτης, ποδοσφαιριστής, γιατρός όπως ο μπαμπάς... Και αυτή η λίστα μέσα στο μυαλό σου δεν τελειώνει ποτέ!

Μέχρι που εκεί γύρω στα δέκα αρχίζεις να βλέπεις το πράγμα πιο "σοβαρά". Για στάσου, δεν μπορείς να γίνεις ούτε γοργόνα, ούτε δεινόσαυρος. Ούτε και γιατρός γιατί φοβάσαι τα αίματα. Ούτε και.... Σκούρα τα πράγματα για το μικρό μας ταξιδιώτη!

Κι όλα αλλάζουν τόσο μα τόσο γρήγορα! Ο κόσμος είναι τόσο χάλια! Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Όλοι είναι απέναντι κι εσύ τους πολεμάς. Είναι τόσο δύσκολο να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο στον οποίο δεν χωράς πια. Τόση απογοήτευση και τόσος θυμός! Στα δεκαέξι έχεις σχεδόν ξεχάσει τη λίστα σου για να ασχοληθείς με αυτόν τον ακατανόητο θυμό για όλους και όλα γύρω σου. Βέβαια τώρα έχεις άλλη λίστα, με ονόματα! Ονόματα αγαπημένα ή και όχι. Άνθρωποι που έχεις ανάγκη να γνωρίσεις, ν' αγαπήσεις. 

Κι αν είσαι τυχερός αρκετά, η δικλείδα ασφαλείας που λέγεται "γονείς" βαστάει γερά ακόμα. Μέχρι να φύγεις απ' τη φωλιά. Στα 18, στα 20, στα 30... Αν όμως δεν είσαι και τόσο τυχερός τότε γίνεσαι εσύ η ασφάλεια σου και ίσως κι η δική τους ίσως και άλλων. Κι οι πλάτες σου δεν είναι ακόμα τόσο δυνατές όσο νομίζεις. 

Και κάπου εκεί δημιουργείται ο δικός σου ενήλικος. Αυτός που συνειδητοποιεί ότι οι άνθρωποι δεν είναι για πάντα. Κι είναι στο χέρι σου αν θα είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, σκληρός ή ευαίσθητος, λογικός ή ρομαντικός. Κι έπειτα έρχονται κι άλλοι άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του διαδρομή, τις δικές του επιλογές, τα δικά του αγκάθια. Ο καθένας με πλάτες δυνατές ή αδύναμες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Τους στηρίζεις, σε στηρίζουν ή και τα δύο ή.... τίποτα απ' τα δύο. Κι όλοι κάτι έχουν να σου αφήσουν και κάτι να σου πάρουν.

Και μετά.... Δεν ξέρω τι γίνεται μετά. Δεν έχω φτάσει ακόμα. Κι ούτε που ξέρω τι ακριβώς έχει μείνει από αυτά που προηγήθηκαν.