Όταν οι άγγελοι αξίζουν (;) να πεθάνουν...

... εμείς που μένουμε πίσω φτιάχνουμε ιστορίες!

- Δεν μπορεί να πιστεύεις ότι χάνονται!
- Μα αφού χάνονται!

- Δεν το πιστεύω ότι παύουν να υπάρχουν! Υπάρχουν κάπου και μας βλέπουν και μας προσέχουν και μας αγαπάνε, όπως πριν.

- Ό,τι παύεις να το βλέπεις παύει να υπάρχει. 

- Γιατί;

- Έτσι συμβαίνει. Δεν υπάρχει γιατί!

- Κι εγώ σου λέω ότι παύει να υπάρχει ό,τι παύεις ν' αγαπάς και να θυμάσαι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πόσο θυμωμένη είμαι! Ακούς εκεί, χάνονται! Ποιος χάνεται; Πώς τη μία στιγμή υπάρχεις και την άλλη χάνεσαι; Για πες μου! Πώς; 

Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Σταδιακά, απότομα, προσωρινά, οριστικά, αμετάκλητα! Κι αυτό το αμετάκλητα είναι πάντα αβάσταχτο! Ίσως όμως είναι περισσότερο διαχειρίσιμο από το να υπάρχουν λίγο. Για σκέψου! Η απώλεια είναι ένα βασικό στοιχείο της φύσης μας! Ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ. Και το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η απώλεια αλλά η ικανότητα να τη διαχειριστείς! Η στιγμή, οι καταβολές σου, η αδικία που νιώθεις ενίοτε, το ίδιο σου το είναι παίζουν τον ρόλο τους σ' αυτή τη διαχείριση.

Οι άνθρωποι φεύγουν! Δε σε ρωτάνε! Δεν είσαι πάντα έτοιμος! Απλά φεύγουν! Και εσύ μένεις πίσω να αντιμετωπίσεις έναν χειμαρρώδη κύκλο συναισθημάτων. Από θυμό, απόγνωση, άρνηση μέχρι και ενοχή. Ενοχή γι' αυτά που είπες ή δεν είπες, γι'αυτά που έκανες ή δεν έκανες. Κι αν ήταν οι σταθερές σου, τα σημεία αναφοράς σου, βιώνεις για λίγο ή για πολύ ή για πάντα μια μικρή (ή μεγάλη) κατάρρευση. Ο κόσμος όπως τον ήξερες γκρεμίζεται κι εσύ καλείσαι να φτιάξεις έναν νέο. Το πρόβλημα σου είναι ότι μακροπρόθεσμα μπορεί να σε κάνει να φοβηθείς τις σταθερές και να απαρνηθείς τα δεδομένα. Ή αντίθετα να τα αναζητάς εμμονικά.

Δεν είναι η απώλεια η ίδια το πρόβλημα αλλά η στιγμή στην οποία σε βρήκε. Η δύναμη που είχες χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή για να τη σηκώσεις. Κι είναι αλήθεια ότι χρειάζονται πλάτες για να τη σηκώσεις. Κι αν δεν έχεις προλάβει πάλι δε θα σε ρωτήσει. Δε θα σε περιμένει. Και συχνά δεν είσαι μόνος σε αυτό. Θα υπάρχουν κι άλλοι που θα χρειάζονται τη δική σου δύναμη κι εσύ τη δική τους. Αυτή η άτυπη συμφωνία που γίνεται άρρητα μεταξύ μας και λέει: "Και τώρα μείναμε μόνοι μας και πρέπει να συνεχίσουμε!". 

Και αυτή η συνέχεια σε φοβίζει. Γίνεσαι κάτι άλλο από αυτό που ήσουν. Κλείνεσαι πολύ ή ανοίγεσαι πολύ. Πατάς στη ζωή σου ένα pause ή ένα fast forward. Ό,τι σε κάνει να απωθείς τις σκέψεις που σε βαραίνουν. Αναμενόμενο... Και μετά χτίζεις τοίχους. Τοίχους που με τα χρόνια είναι όλο και πιο δύσκολο να σπάσουν πραγματικά. Και αναρωτιέμαι αν τελικά οι τοίχοι μας κάνουν πιο δυνατούς ή εντελώς αδύναμους. 

Κι αν σκεφτείς για μία μικρή στιγμή τι μπορεί να ήθελαν αυτοί που έφυγαν από σένα; Κι αν σκεφτείς τι πραγματικά ήθελες εσύ από σένα πριν φύγουν; Κι αν η διαχείριση αυτού του φευγιού σου έχει φάει τόσο χρόνο που ξέχασες να είσαι ευγνώμων; Τελικά το να χάνουμε τα "δεδομένα" μας μας κάνει περισσότερο άπληστους με τη ζωή μας; Άραγε μας κάνει να κοιτάμε δίπλα μας, γύρω μας, και να σκεφτόμαστε "Μια χαρά τα πήγες ως εδώ!"; Ή μας κάνει να παραλείπουμε να είμαστε ευχαριστημένοι μπαίνοντας σε έναν τεράστιο αγώνα ταχύτητας και αντοχής από φόβο μήπως δεν προλάβουμε; 

Τελικά, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο "μυστικό επιτυχίας" για όλα αυτά. Ούτε αν αυτοί που φεύγουν χάνονται ή όχι. Κακά τα ψέματα, το να τους κρατάμε κοντά, να τους θυμόμαστε, να τους μιλάμε είναι δική μας ανάγκη όχι δική τους. Αν όμως υπάρχουν κάπου και μας βλέπουν, θα μας ήθελαν με γεμάτες καρδιές κι όχι με γεμάτες τσέπες. 

Κι αν μπορούσαν να μας μιλήσουν, ίσως μας έλεγαν κάτι σαν:

"Να προσέχεις! 

Να χαμογελάς! 

Μην παραιτείσαι αλλά μην είσαι και άπληστος! 

Να ζήσεις όσο πιο καλά κι όσο πιο πολύ μπορείς! 

Μα πάνω απ' όλα μην ξεχνάς ν' αγαπάς τον εαυτό σου και τους ανθρώπους."