Μαζί...;

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι δυσκολότερο 

να είμαστε μόνοι μας ή μαζί με άλλους.

Αν με ενοχλεί κάτι τελευταία είναι οι ατελείωτες συζητήσεις για τις σχέσεις και το πόσο ανάγκη έχουμε εμείς οι άνθρωποι να είμαστε μαζί. Κι όσο περνάνε τα χρόνια κι αρχίζουν τα "Εσύ πότε θα παντρευτείς;", "Άντε θα μας φέρεις κανένα παιδί;", αρχίζεις και να αναρωτιέσαι αν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας.

Νομίζω ότι είμαι απ' τους ανθρώπους που τα πάω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Έτσι νομίζω... Νιώθω πλήρης και δεν ψάχνω το άλλο μου μισό. Αλήθεια τώρα, τι να τους κάνεις τους μισούς ανθρώπους; Και για να είμαι ειλικρινής με κουράζει και το ψάξιμο. Είναι πιο εύκολο να είσαι μόνος. Και όσο πιο μόνος μένεις τόσο πιο μόνος θέλεις να είσαι. Οτιδήποτε άλλο είναι δύσκολο, τρομακτικό και ψυχοφθόρο. Όσο πιο μόνος μένεις τόσο πιο πολύ φοβάσαι.

Κάποια στιγμή ένιωθα ότι φοβάμαι που μεγαλώνω. Δεν είναι και λίγο πράγμα. Αλλά στην πραγματικότητα φοβάμαι που μεγαλώνοντας γίνομαι απόλυτη. Οι προσδοκίες μας, οι ανάγκες μας, οι απαιτήσεις μας παγιώνονται και περνώντας ο καιρός γίνεται και πιο δύσκολο να ταιριάξουν με τις αντίστοιχες κάποιου άλλου. Δεν γίνεται να ξέρεις ποιος είσαι και τι θες και να κάνεις πίσω από φόβο μη μείνεις μόνος σου. Γίνεται;

Κι έπειτα είναι και το άλλο. Είμαστε στην ηλικία που τρέχουμε σαν τους τρελούς να γίνουμε κάτι, να φτιάξουμε κάτι. Άγχος, τρέξιμο και χρόνος μηδέν. Και φοβόμαστε, πάλι, ότι δε θα τα βγάλουμε πέρα. Είσαι μόνος σου με το πιεστικό πρόγραμμά σου και κανέναν να παραπονιέται γι' αυτό. Τέλεια; Μάλλον όχι! Είναι κι αυτό το άτιμο το timing! Κι εκτός από αυτά ο καθένας έχει τις δικές του ιστορίες. Και το ξέρεις ότι δεν μπορούν όλοι να τα βγάλουν πέρα με τις ιστορίες τους. Και μετά βλέπεις τους ανθρώπους να μη τα βρίσκουν, να μη τα καταφέρνουν... Φοβάσαι περισσότερο και περισσότερο...

Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν αρέσει σε κανέναν να 'ναι μόνος του. Απλά μερικές φορές βολεύει. Εννοείται ότι μπορείς να ζήσεις και μόνος. Κι ακόμα περισσότερο πρέπει να 'σαι περήφανος αν μπορείς να το κάνεις. Γιατί θέλει δύναμη να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου και να νιώθεις εντάξει με αυτό. 

Τότε μάλλον θα είναι η στιγμή που θα συναντήσεις έναν άλλο άνθρωπο, που είναι κάπως σαν εσένα, και θα σκεφτείς ότι αξίζει τον κόπο. Κι ας φοβάσαι. Κι ας υπάρχει πιθανότητα να φας τα μούτρα σου... ξανά. Γιατί πάντα θα υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Αλλά θα το καταλάβεις ότι είναι αυτή η σωστή στιγμή για να προσπαθήσεις.

Τελικά δεν είναι εύκολο ούτε να 'σαι μαζί 

ούτε το να 'σαι μόνος. 

Αλλά όταν έρθει η στιγμή είναι 

ωραίο να μοιράζεσαι.