"Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις..."

(Πρώτη δημοσίευση: 11/01/2010)

Η ώρα κοντεύει δύο. Κρατάω το μυαλό και τα αφτιά μου ανοιχτά στην φασαρία της αίθουσας μήπως καταφέρω να συγκρατήσω κάτι. Το χέρι μου τόση ώρα έτρεχε πάνω στο χαρτί και τώρα, μετά το μαραθώνιο, απλά ακούω. Πόσο ανιαρό και ανούσιο μπορεί να γίνει κάτι τόσο ενδιαφέρον;

Πέντε λεπτά έχουν μείνει για να τελειώσει το μάθημα και ακούγεται από κάπου κάτι σαν... «Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις....». Τι είναι αίσθηση; Ότι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, ό,τι ζω....; Ή μήπως ό,τι αισθάνομαι; Μήπως είναι και τα δύο; Και τι σημαίνει διάχυτη; Γιατί αυτό που ζω πρέπει να συμβαδίζει με ό,τι αισθάνομαι; Γιατί ενώ πρέπει να χαίρομαι εγώ λυπάμαι; 
Τον τελευταίο καιρό ένιωθα πως βρίσκομαι σε τέλμα. Ώσπου αυτές τις μέρες μια (ίσως) ανεξήγητη θλίψη ήρθε να αποκαταστήσει τη σκέψη μου. Προφανώς το μυαλό μου λειτουργεί μόνο υπό πίεση... Αλλά δεν βαριέσαι!!! Είμαι φτιαγμένη να μελαγχολώ και πιθανόν και να είμαι αχάριστη... Πφφφφ!!! Δεν ξέρω.... Η κατάθλιψή μου έχει γίνει μόνιμη μάλλον. Την έχω συνηθίσει. Λυπάμαι από συνήθεια πια. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που ενώ βρίσκεσαι στο γνωστό και συνηθισμένο σου αδιέξοδο σου δίνουν μια και πας ακόμα πιο κάτω. 
Και γυρνάω προς τα εμένα ακόμα πιο πολύ. Και η εικόνα του εαυτού που αντικρύζω, ο εσωτερικός κόσμος που λένε κάποιοι, είναι τόσο... ΑΣΧΗΜΗ. Κλείνομαι... Κλείνομαι... Κλείνομαι... Μέχρι που να μην υπάρχει πια άλλη διέξοδος προς τα έξω. Μέχρι που να μην ξέρω ούτε κι εγώ ποια είμαι. Και το μόνο που τελικά καταφέρνει να βγει προς τα έξω είναι δάκρυα. Άπειρα δακρυα. ΠΝΙΓΟΜΑΙ μέσα μου... Πάντα. Αλλά δεν θα το μάθει ποτέ κανείς... 
«Η έμπνευση είναι προϊόν της θλίψης και της μελαγχολίας» σκέφτομαι. Κι εγώ σήμερα έχω έμπνευση.