"Μένουμε στη βιτρίνα"

(Πρώτη ανάρτηση: 06/12/2009)

Ακούω ραδιόφωνο και μπαίνω σε σκέψεις. "Μένουμε στη βιτρίνα". Αν και μιλάνε για τον Αλέξη, που ένα χρόνο πριν δολοφονήθηκε (6/12/08), και στις σπασμένες βιτρίνες που ακολούθησαν το μυαλό μου πάει αλλού. Μένουμε όντως στη βιτρίνα; Στο απ' έξω; Στο επιτηδευμένο; Στην εικόνα; Και τι γίνεται τελικά με αυτό που υπάρχει από μέσα; Γιατί υπάρχουν βιτρίνες και βιτρίνες. Άλλες φανταχτερές που ομολογουμένως έχουν να δείξουν πολλά. Έχουν να πουν όμως κάτι περισσότερο; Και άλλες μάλλον αδιάφορες, τις προσπερνάμε χωρίς καν να το καταλάβουμε. Και όλες βιτρίνες... Τι υπάρχει όμως πίσω από τις βιτρίνες; Συνάδει το έξω με το μέσα; Φανταχτερές βιτρίνες με ανούσιο περιεχόμενο και αδιάφορες (ή κακοφτιαγμένες εννίοτε) που όμως έχει να σου πει πολλά...! Το ερώτημα είναι: τι μας ενδιαφέρει περισσότερο η βιτρίνα ή αυτό που κρύβει από πίσω της; Το φαίνεσθαι ή το είναι; Κι αν μας ενδιαφέρει το δεύτερο έχουμε τη διάθεση ή ακόμα την επιθυμία (ή και το χρόνο πολλές φορές) να το ψάξουμε; Μένουμε στη βιτρίνα επειδή το θέλουμε ή γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς;

Η φασαρία μέσα στο σπίτι με βγάζει από τις σκέψεις και μου θυμίζει τη χτεσινή μου βόλτα. Μα πού αλλού; Στις βιτρίνες.... Για να είμαι ειλικρινής η βόλτα έκλεισε με βιτρίνες και μόνο με αυτές.

Η ώρα είναι 6:55 κι εγώ ακόμα παλεύω με τη φυσική (πφφφφ!!!) με την ευχάριστη παρόλα αυτά προοπτική ότι την Τετάρτη θα είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και αποφασίζω επιτέλους να ετοιμαστώ. 7:45 είμαι έξω από το σπίτι και κατευθύνομαι στον σπίτι της Μαρίας. Είχαμε ραντεβού στις 7:30 αλλά δεν βαριέσαι, άλλωστε έχω ειδοποιήσει. Φτάνω και ξεκινάμε για τον ηλεκτρικό. Ο καιρός είναι χάλια. Ρίχνει καρέκλες και κάνει κρύο. Μας παρηγορεί ωστόσο το γεγονός ότι θα πάμε σε κλειστό χώρο. Μπαίνουμε σ' ένα άδειο βαγόνι και επιτέλους φτάνουμε στο εμπορικό. Στολισμένο! Τεράστιο! Πόσο καιρό έχω να έρθω εδώ; Πάει κιόλας ένας μήνας. Γίνεται πανικός και με τις ομπρέλες ανοιχτές ακόμα χειρότερα. Ανεβαίνουμε στις καφετέριες και ψάχνουμε μέσα στο χαμό να βρούμε να κάτσουμε. Ελπίζουμε να βρούμε κάτι στο All day bar αλλά μάλλον αδύνατο και έτσι συνεχίζουμε τους άσκοπους γύρους. Μέχρι που χωνόμαστε επιτέλους σ' ένα τραπεζάκι. Στους μη καπνίζοντες για κακή μας τύχη αλλά αποφασίζουμε να φάμε οπότε μάλλον έτσι είναι καλύτερα. Αρχίζω να μιλάω για την περασμένη εβδομάδα και τα νεύρα μου τσατάλια με τις πρόσφατες κακές μου αναμνήσεις... Η Μαρία ξεσηκώνει και πάλι κάποιες αμφιβολίες μου όμως εγώ προσπαθώ να τις καθησυχάσω.

Ήρθα εδώ να ηρεμήσω και γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να έρθω σπίτι (πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων) για ψυχολογική και φυσικά χρηματική (!) ενίσχυση. Και ηρέμησα αρκετά μπορώ να πω. Με αποκορύφωμα το στόλισμα του δέντρου. Θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει να γελάω και να κάνω τις καθιερωμένες μου βλακείες! Όχι πως το είχα ξεχάσει ποτέ...

Και επιστρέφω στο εμπορικό. Το φαγητό τελείωσε η κουβέντα ποτέ. Κατεβαίνουμε στον κάτω όροφο και χαζεύουμε τις βιτρίνες των κλειστών πλέον μαγαζιών. Λίγα πράγματα μου κάνουν εντύπωση. Περισσότερο χαζεύω την χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του πολυκαταστήματος. Αν και τώρα που το σκέφτομαι τις βιτρίνες σπάνια τις κοιτάω. Όταν θέλω κάτι προτιμώ να μπαίνω μέσα και να ψάχνω, διαφορετικά δεν δίνω σημασία. Προχωρώντας βλέπω ένα φόρεμα για ρεβεγιόν και αναρωτιέμαι αμέσως: μα δεν θα ήμουν πολύ γελοία μέσα σε κάτι τέτοιο; Ίσως και όχι βέβαια. Η επιστροφή στο σπίτι είναι κάτι παρόμοιο με πριν. Βροχή και τσουχτερό κρύο.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα άκεφη ψάχνοντας το σκουλαρίκι που είχε φύγει από τη μύτη μου μέσα στα σεντόνια. Φεύγω πάλι και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να αντιμετωπίσω τα ίδια αλλά ποιος νοιάζεται πια; Το χειμερινό  εξάμηνο τελειώνει και σε λίγους μήνες θα βρω και πάλι την ησυχία αφού οι ενοχλητικοί (και μαζί τους και άλλοι που δεν "πρέπει") θα φύγουν δια παντός. Και είναι ήδη 4 το απόγευμα. Πρέπει να ξεκινήσω τα τηλέφωνα. Σε άλλους θα τα πω, σε άλλους θα τα γράψω και σε άλλους θα τα ευχηθώ νοερά. Χρόνια πολλά!!!