Η ωραία κοιμωμένη... ή "Η πριγκίπισσα που πέρασε τα 20 μιλάει(!)"

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, 

δώσ’ της κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει.

Κάπως έτσι δεν ξεκινούν τα παραμύθια; Λοιπόν η "Ωραία κοιμωμένη"... πονεμένη ιστορία. Ήταν λέει κάποια όμορφη πριγκίπισσα που τη μάγεψε μια μάγισσα στα 16 της να τρυπηθεί από το αδράχτι και να κοιμηθεί για 100 χρόνια, χωρίς να περάσει χρόνος από πάνω της εννοείται. Και μετά από αυτά τα 100 χρόνια θα ερχόταν ένας επίσης όμορφος πρίγκιπας που θα την ξυπνούσε, θα την παντρευόταν και  θα κάναν ένα επίσης όμορφο μωρό. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς; Καλύτερα;

Η ωραία κοιμωμένη λοιπόν- ή κατά disney Ρόζα- είναι μία πριγκίπισσα που λίγο πολύ την ζηλεύουν (ίσως και την μισούν) όλες οι γυναίκες από τη μικρή τους ηλικία όπως και όλες άλλωστε τις πριγκίπισσες. Βέβαια θα μου πείτε περιμένει τόσα χρόνια κοιμισμένη έναν πρίγκιπα που μπορεί και τελικά να μην έρθει ποτέ. Αλλά μιλάμε για παραμύθι.... πάντα έρχεται ο πρίγκιπας. 
Και που λέτε περιμένει κοιμισμένη για τον άψογο, πανέμορφο πρίγκιπα που θα της χαρίσει την απόλυτη ευτυχία και θα ζήσουν τρισευτυχισμένοι μέσα στο υπερ-χλιδάτο παλάτι τους κάνοντάς και μερικά πανέμορφα στρουμπουλά μωρά. Όσο για την πριγκίπισσα θα μείνει νέα και πανέμορφη μέχρι τα βαθιά γεράματα και ο πρίγκιπας αιώνια ερωτευμένος μαζί της. Γιατί ξέχασα να σας πω και το σημαντικότερο όλων, ότι τη γνώρισε κοιμισμένη, χωρίς προηγουμένως να τον έχει ζαλίσει με τις γκρίνιες και την υστερία της όπως κάνει κάθε σύγχρονη πριγκίπισσα που σέβεται τον εαυτό της. Άρα εδώ η πριγκίπισσά μας έχει ένα σημαντικό ατού. 
Ωραία, πού είναι η αλήθεια; Γιατί υποτίθεται ότι τα παραμύθια έχουν ένα δίδαγμα που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εδώ πού είναι η πραγματικότητα; Μια πριγκίπισσα που είναι πάντα νέα και προπάντων σιωπηλή βρίσκει με την πρώτη έναν πρίγκιπα τέλειο που θυσιάζεται εξ αρχής χωρίς να την γνωρίζει και στη συνέχεια ζουν μια ανθόσπαρτη ζωή. Κι όλα αυτά τα σχεδόν αδύνατα των παραμυθιών που γεμίζουν τα κοριτσίστικα κεφάλια με παράλογες και ανόητες επιθυμίες!
Και ποιο κοριτσάκι δεν ονειρεύτηκε έστω και μια φορά αυτόν τον τέλειο, ανιδιοτελή πρίγκιπα; Και πόσες φορές περνώντας τα χρόνια και ξοδεύοντας τα άσκοπα δεν θα επιθυμούσε μια γυναίκα να κοιμάται ακόμα και 200 και 300 χρόνια μέχρι να βρεθεί ο άψογος; Και γιατί η κακιά μάγισσα να είναι κακιά; Αν η πριγκίπισσα ζούσε κανονικά τη ζωή της μπορεί να μην γινόταν ποτέ ευτυχισμένη. 
Θα έχουν υπάρξει φορές που μια "κακιά" μάγισσα ήταν αναγκαίο να μας κοιμίσει για να αποφύγουμε την ήττα. Όσο ο ύπνος σε κάνει να μην σκέφτεσαι τόσο σε κάνει να ονειρεύεσαι αυτόν τον πρίγκιπα που θα έρθει ή που έχει ήδη έρθει αλλά λείπει. Και εκτός από αυτό ο ύπνος σε κάνει σιωπηλή, γλυκιά, αθόρυβη και άρα πιο επιθυμητή (;). Όχι, όχι, διαφωνώ με το τελευταίο. Η πολυλογία μας είναι η γοητεία μας. Μάλιστα αυτό είναι. Η χαριτωμένη, κελαρυστή φωνή που σου μιλάει από το πρωί μέχρι το βράδυ και κάνει τα αυτιά σου να βουίζουν σου αρέσει και είναι η εγγύηση της παρουσίας μας δίπλα σου, θα λέγαμε στον πρίγκιπα μας.
Κλείνοντας τον παραλογισμό αυτό υποθέτω ότι κατέληξα στην αναγκαιότητα του μαγικού φίλτρου του ύπνου για να "κοιμάμαι" όσο είμαι μόνη περιμένοντας τον πρίγκιπα να έρθει. Όμως αν η "μάγισσα" κάνει λάθος στη δόση θα "κοιμάμαι" κι όταν ο πρίγκιπας είναι εδώ. Άρα ο ύπνος από λύτρωση γίνεται άρνηση της πραγματικότητας και στη συνέχεια αποχαύνωση. Οπότε σκεπτόμενη πιο ρομαντικά και πρακτικά ταυτόχρονα δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο για να αντέξω, να ζήσω, να αγαπήσω και εν συνεχεία να ευτυχίσω. Γιατί αν και η "μάγισσα" με λυτρώνει από την στεναχώρια μου και κάνει το χρόνο να αλλάζει δρόμο όταν με συναντά (πράγμα ανυπολόγιστης αξίας στην εποχή της επιφάνειας(!)) ωστόσο μου κλέβει τη ζωή μέσα από τα χέρια μου που ακόμα κι όταν τη ζω μόνη μου δίνει σημαντικά μαθήματα για να τη συνεχίσω.
Και μετά από αυτό μπορώ να πω πως έχασα για λίγο τον ρομαντισμό μου τσαλακώνοντας ένα παραμύθι, σχεδόν εξευτελίζοντάς το. Τον ανέκτησα όμως στη συνέχεια γιατί πρόκειται για ένα ανίατο κουσούρι που δεν το ξεφορτώνεσαι εν μία νυκτί. 

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς 

δεν έχει σημασία αν ζήσαμε καλύτερα ή χειρότερα, 

σημασία έχει ότι ζήσαμε!