Το μουσικό κουτί... Όταν άκουσα την μπαλαρίνα να κλαίει(!)

"Τόσα χρόνια κλεισμένη εδώ! Και τι κάνω; Χορεύω. Παλιότερα κάθε βράδυ, πριν τον ύπνο. Η μελωδία του κουτιού κι ο χορός μου νανούριζαν τα παιδιά. Τώρα όποτε με θυμηθούν! Πιο πολύ από περιέργεια. Σχεδόν ποτέ!

Όταν ανοίγει το καπάκι του κουτιού και αντικρίζω το φως, πετάγομαι περιμένοντας με αγωνία να με κουρδίσουν και να χορέψω ξανά και ξανά έχοντας τα μάτια στραμμένα πάνω μου. Μόνο που δεν ξέρω αν θέλουν να δουν εμένα να χορεύω ή να ακούσουν την μουσική που βγαίνει από το κουτί. Δεν έχει όμως σημασία.

Έχω αλλάξει πολλούς ιδιοκτήτες κι έχω περάσει από πολλά μαγαζιά και παλαιοπωλεία μέχρι να φτάσω εδώ. Μα στην αρχή ένιωθα σημαντική. Περνώντας τα χρόνια μου έδιναν όλο και λιγότερη σημασία. Και τώρα κατέληξα εδώ ξεχασμένη και σκονισμένη πάνω σε ένα ράφι. Δεν νομίζω καν πως με βλέπουν. Με προσπερνούν έτσι απλά και φεύγουν.

Έχουν να κουρδίσουν το κουτί μήνες, ίσως και χρόνια κι εγώ δεν έχω χορέψει για άλλο τόσο. Κάθομαι εδώ πάντα έτοιμη και περιμένω κάποιον να ενδιαφερθεί για μένα. Μα μάταια. Έχει περάσει ο καιρός που με θαύμαζαν. Τότε που ήμουν κάτι καινούριο και ξεχωριστό. Τώρα είμαι απλά η μπαλαρίνα ενός ξύλινου κουτιού που παίζει μουσική.

Μα το αποφάσισα δεν θα χορέψω άλλο πια. Είμαι ήδη πολύ κουρασμένη. Ίσως ήρθε η ώρα αυτό το μουσικό κουτί να αποσυρθεί. Ούτως ή άλλως δεν χρησιμεύει πια σε τίποτα! Ούτε αυτό ούτε κι εγώ!"

Το παλιό μουσικό κουτί είχε μείνει για καιρό αμετακίνητο πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης μου. Το πρόσεξα τυχαία και είπα να το κατεβάσω και να το ανοίξω. Πάντα με μάγευε η μουσική του που έμοιαζε με νανούρισμα, μου ξυπνούσε την παιδική πτυχή του εαυτού μου. 

Το κατέβασα από το ράφι και άνοιξα το καπάκι μα η μπαλαρίνα δεν κουνήθηκε από τη θέση της. Το κούρδισα μα δεν δεν ακούστηκε τίποτα! Τι κρίμα! Θα χάλασε από την πολυκαιρία! Ή μήπως από αχρησία; Ήμουν η μόνη στο σπίτι που μου άρεσαν ακόμα τα μουσικά κουτιά και τα κουρδιστά παιχνίδια. Τα θεωρούσα  τόσο ξεχωριστά, τόσο χαριτωμένα! Ίσως παλιομοδίτικα αλλά με σταθερή αξία. Μα τον τελευταίο καιρό είχα ξεχάσει πως υπάρχει! Το επέστρεψα στη θέση του. Δεν ήθελα με τίποτα να το πετάξω. Απλά θα το άφηνα εκεί να υπάρχει.

Κι όσο μιλάω για το μουσικό κουτί σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορείς να καταστρέψεις κάτι που, ενώ έχει αξία, το εγκαταλείπεις για καιρό. Το "κουρδιστήρι" θα σκουριάσει και η "μπαλαρίνα" δεν θα ξανασηκωθεί για να χορέψει. Την αξία στα πράγματα, στους ανθρώπους και τις σχέσεις μας την δίνουμε εμείς με το να αφιερώσουμε έστω και ένα λεπτό για να τα "ξεσκονίσουμε" και να τα "κουρδίσουμε". Τίποτα δεν εννοείται και τίποτα δεν φαίνεται αν δεν το δείξουμε. Κι αν ασχολείσαι τακτικά μαζί τους δεν πρόκειται ούτε να "σκουριάσουν" ούτε να τα αγγίξει ο χρόνος. Γιατί απλά η αντοχή θέλει προσπάθεια συνέχεια. Κι αν αγαπάς δεν ξεχνάς ακόμα κι αν αυτό που αγαπάς είναι καταχωνιασμένο στο πιο σκοτεινό "ράφι". Αρκεί να δεις πως σου ζητάει λίγη προσοχή!