Απολογία...(!)

Εξαφανίστηκα από εδώ γύρω καιρό τώρα... Μήνες... Και τώρα ήρθε η ώρα για την απολογία! Απολογία σε ποιον; Στον εαυτό μου; Πώς έμεινα τόσο καιρό χωρίς να μου μιλήσω; Χωρίς να κοιτάξω μέσα μου; Ο καιρός περνάει κι εγώ κάτι έχω πάθει! Τι μου συμβαίνει; Ούτε κι εγώ ξέρω τι να απαντήσω.

Μήνες τώρα έχουν συμβεί πολλά. Η ζωή μου σε πράξεις. Πολλές πράξεις! Αλλά εγώ μένω άπρακτη κι η ψυχή μου απούσα! Τι μου συμβαίνει; Πάω από το κακό στο χειρότερο νομίζω. Συχνα δεν με αναγνωρίζω! Με κοιτάω στον καθρέφτη και με ρωτάω "Τι νομίζεις ότι κάνεις ηλίθια;". Γίνομαι ξένη. Φοβάμαι. Γίνομαι αδύναμη!

Πού είμαι εγώ; Εγώ που πάντα έλεγα ότι θα είμαι δυνατή, θα τα καταφέρω, θα τα αντιμετωπίσω όλα, θα τη βρω την άκρη, δεν  θα εξαρτώμαι από κανέναν κι από τίποτα... Και τώρα τι; Εξαρτώμαι... από σένα, σχεδόν απόλυτα! Δεν φταις εσύ! Άφηνα τα γεγονότα, τους ανθρώπους να με προσπερνάνε και όλα αυτά μέσα μου μεγάλωναν κάθε μέρα μέχρι που με έπνιξαν. Ήσουν ό,τι ακριβώς μου έλειπε, ό,τι χρειαζόμουν. Και αφέθηκα... Μα αυτά τα μέσα τότε βρήκαν διέξοδο... και με κατασπάραξαν. 

Είναι φορές που νιώθω ότι σε εκμεταλλεύομαι! Εκμεταλλεύομαι τη δική σου αδυναμία, τη μοναδική σου αδυναμία και νιώθω απαίσια. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν νιώθω. Παρά μόνο όταν είσαι δίπλα μου, γύρω μου. Δεν φαντάζεσαι πόσο φοβάμαι μόνη! Δεν φαντάζεσαι πόσο δεν αντέχω να νιώθω πως το παιχνίδι έχει χαθεί και ότι δεν ξέρω πως να κερδίσω το χρόνο!

Κι είναι κι αυτά τα ηλιοβασιλέματα. Τα πιο ξαφνικά, τα πιο χρωματιστά που τα περνάω μακριά σου. Βλέπω συχνά τον ήλιο να χάνεται στη θάλασσα μα πάντα με τη λάθος ανθρώπους. Και μετά το ουράνιο τόξο. Το πρώτο κανονικό μου ουράνιο τόξο. Και τι σημασία έχουν όλα αυτά. Τι αξία έχει να στα δείξω σε μια οθόνη ή ένα χαρτί. Το θέμα είναι να τα δεις κι εσύ. Τα μάτια σου δίνουν την αξία.

Μου έλεγες ότι στην άκρη του ουράνιου τόξου υπάρχουν θησαυροί κι εγώ σου είπα ότι δεν τους είδα όμως τον έχω βρει τον δικό μου θησαυρό. Όμως το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πολλές φορές να τον εκτιμάω και να τον διαχειρίζομαι! Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι το ουράνιο τόξο ήταν μια γέφυρα και ήθελα να την περπατήσω κι εσύ έψαχνες θησαυρούς! Μάταια; Τίποτα δεν είναι μάταιο! Αρκεί να είσαι εσύ εκεί γύρω! Τότε ακόμα κι ένας σβηστός ήλιος που χάνεται στον βούρκο μπορεί να γίνει το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα!

Μα ζούμε μακριά και χάνουμε επεισόδια από τις ζωές μας και στιγμές σημαντικές σαν τα ηλιοβασιλέματά μου. Όμως ταυτόχρονα είμαστε κι οι δυο πάντα εκεί, συνάντηση που λίγοι μπορούν να καταλάβουν. Ακόμα κι αν σε λίγο έχω περισσότερες "ευκαιρίες ζωής", περισσότερες επιλογές, ακόμα κι αν η δική σου μέρα γίνει άχαρη και μονότονη εμένα απλά μου φτάνει αν σε βλέπω να κοιμάσαι και να ξυπνάς, αν είμαι εκεί κοντά ακόμα και στις κακές στιγμές σου. Την καρδιά σου θα την ακούω όσο μακριά κι αν πας όμως τα μάτια σου δεν θα μπορώ να τα δω. Μακάρι να μπορούσα.

Είναι μια στιγμή πολύ μικρή που παύεις να έχεις πια δικαιώματα και φορτώνεσαι ευθύνες και υποχρεώσεις ασήκωτες, σημαντικές. Μεγαλώνεις... Έτσι απλά. Μια πολύ μικρή στιγμή! Και τη στιγμή αυτή εγώ διαλύομαι. Λάθος ώρα. Πάντα λάθος ώρα. Σε ποια πόδια να σταθώ αν τα δικά μου έχουν σπάσει; 

Σκόρπια... Όλα σκόρπια... Λέξεις, πράξεις, αισθήματα... Σκόρπια και πώς να τα μαζεψεις; Πώς να βεις την άκρη; Ποια είναι η άκρη; Μα ακόμα κι αν όλα μοιάζουν κουβάρι ακόμα κι αν νιώθω να με έχω χάσει, από αμέλεια, θα τα καταφέρω. Χάρη σε σένα είμαι ακόμα εδώ και μπορώ να τα καταφέρω. Όλα... Μα είναι αλήθεια πως κίνητρο μου δίνουν κι αυτοί που με αμφισβητούν. Αυτοί που ποτέ δεν πίστεψαν σε 'μένα, σε 'μας. Γιατί αυτοί απλά δεν μπορούν. Κι είναι δικό τους θέμα κι ίσως να τους λυπάμαι λίγο.

Ξέρεις κάτι; Αν η ζωή είναι "ταξίδι" η δική μου είναι "ταξίδια", πολλά ταξίδια! Και ντρέπομαι αν έχω πει πως μένουν όλα ίδια!