Είναι το κάρμα (;)

Ποτέ δεν πίστευα πως στους καλούς ανθρώπους συμβαίνουν καλά πράγματα και στους κακούς κακά. Θεωρούσα πως η επιλογής της "μοίρας" είναι τυχαία! Σαν να μπαίνουν οι ζωές μας σε μια συνεχόμενη κλήρωση και κάποιος τραβάει για τις αποτυχίες, τις επιτυχίες μας, για όλα! Τελευταία όμως αρχίζω να αναθεωρώ γιατί βλέπω ανθρώπους που έχουν κάνει κακές πράξεις, κακές σκέψεις να τα "πληρώνουν".

Ο καθένας από εμάς, η ζωή του, είναι αποτέλεσμα των πράξεων, των σκέψεων, των συναισθημάτων του. Ναι, μπορεί στους καλούς ανθρώπους να συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Μα τα αντιμετωπίζουν με τόσο διαφορετικό τρόπο από τους άλλους! Η καλοσύνη είναι το μεγαλύτερο όπλο και δώρο στα χέρια των ανθρώπων. Και το πιο ισχυρό απέναντι σε κάθε τι κακό. Όμως δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που το χρησιμοποιούν καθαρό και ανιδιοτελές και ακόμα λιγότεροι αυτοί που πραγματικά το έχουν.

Δεν υπάρχει επιλεκτική καλοσύνη. Το ξέρω, το έχω δει, το έχω ακούσει, το έχω ζήσει. Όταν τη μία στιγμή φθονείς, καταριέσαι ή βρίζεις τον εχθρό σου την ακριβώς επόμενη μπορεί να κάνεις το ίδιο για το φίλο σου. Και φυσικά δεν είναι δυνατό να μας αρέσουν όλοι όμως δεν είναι απαραίτητο να χαλάς τη ζωή σου για να κάνεις κακό σε κάποιον ούτε και να τον γυροφέρνεις από συμφέρον την ίδια στιγμή που του έχεις σείρει τα εξ αμάξης.

Τόση κακία, τόσος φθόνος, τόση διπλωματία (εγώ το λέω διπροσωπία), τόση μικροψυχία υπάρχουν τριγύρω. Και συχνά ο λόγος δεν είναι προφανής. Έχω σιχαθεί! Δεν ξέρω αν είμαι εγώ καλή. Μπορεί να είμαι η χειρότερη. Και σίγουρα δεν είμαι η κατάλληλη για να κρίνω τους άλλους. Όμως είμαι αυτή που ρώτησα για πρώτη φορά "Γιατί μαμά ο κόσμος είναι τόσο κακός;" όταν ήμουν ήμουν 17 σαν να ήμουν 6!

Για κάποιους η αθωότητα και η καλοσύνη είναι προνόμια για άλλους ελαττώματα! Για  μένα είναι προνόμια. Μεγάλα προνόμια! Και στο κάτω κάτω η καλοσύνη τελικά έχει απίστευετες αντιστάσεις απέναντι στην κακία!