Ρομαντικά ιδανικά!!!

Τα ρομαντικά ιδανικά μου στη φαντασία μου και μόνο γιατί μόνο εκεί μπορούν να υπάρξουν, πέρα από το τέρμα της σκέψης μου στο βάθος των πιο αθώων και παιδικών μου διεκδικήσεων είναι αυτά που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει γιατί για μένα είναι ιδανικά. Γιατί κανείς δεν νοιάζεται πια για τα απλά πράγματα που ξεχνάς με το χρόνο σαν να μην πέρασες ποτέ σου από αυτές τις μικρές στιγμές που στα χάρισαν. 

Τι αλλάζει; Οι άλλοι ή εμείς; Ποιος ζητάει περισσότερα από μας οι άλλοι ή ο εαυτός μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει με τα χρόνια όλο και περισσότερο "ανθρωπάκια" αντί ανθρώπους; Τι είδους βόλεψη ζητάει ο καθένας στη ζωή του ξεχνώντας στο τέλος την ίδια τη ζωή; 

Από παιδιά ακόμα βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και όταν τελικά φτάνουμε εκεί που τόσο θέλαμε ξαφνικά όλα είναι "ιδανικά" για όλους όταν υπακούμε σε πρέπει και δεν πρέπει όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας για να μας οδηγούν άλλοι οι οποίοι με τι σειρά τους οδηγούνται από άλλους κι αυτοί επ' άπειρον από άλλους και άλλους και τελικά είμαστε μετέωροι να ακολουθούμε πρέπει και μη και να ξεχνάμε τι θέλουμε πραγματικά. Να αμφιβάλλουμε ακόμα και για τον εαυτό μας. Γιατί βιαζόμασταν να φτάσουμε εδώ που είμαστε και ξεχάσαμε να ρουφήξουμε την πιο σημαντική και παρόλα αυτά μικρή περίοδο της ζωής μας. Ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά. Για την ακρίβεια ξεχάσαμε πως υπήρξαμε παιδιά!

Και τι είναι αυτό που μας κάνει να αρνούμαστε την παιδικότητά μας; Η γνώση που μας προσφέρει ο χρόνος; Γιατί να τη θέλω αυτή τη γνώση αν μου αφαιρεί το δικαίωμα να είμαι ξέγνοιαστη κι αθώα; Τι να την κάνω τη "σοφία" τους τη στιγμή που αυτή η ίδια με έχει κάνει να φοβάμαι, να αμφιβάλλω και να έχω επιφυλάξεις για τα πάντα; Κερδίσαμε τη γνώση μα χάσαμε την αλήθεια μας. Χάσαμε τον εαυτό μας.

Απεχθάνομαι τους ειδήμονες και τους δήθεν ειδικούς που τα ξέρουν όλα και έχουν άποψη για τα πάντα. Τους δήθεν τέλειους που τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και τον έχουν φτιάξει ιδανικό. Κι αν δεις από κάτω τι υπάρχει; Υποκρισία, ανασφάλεια, αμφιβολίες, πονηριά, ζήλια. Ποιος μπορεί να τα έχει καλά με τον εαυτό του αν έχει απαρνηθεί το πιο σημαντικό του κομμάτι, την αθωότητά του;

Ξεχάσαμε πως κάποτε υπήρξαμε αθώοι γιατί βιαστήκαμε να υποψιαστούμε. Αποκτήσαμε τη γνώση και την εμπειρία των "μεγάλων" που συχνά ζητάει να σε πνίξει και να σε εγκλωβίσει σε μια προστατευτική γυάλα γιατί "ξέρεις" γιατί έχεις δει κι έχεις ακούσει. Μα δεν τη θέλω αυτή τη γνώση αν είναι να μείνω για λίγο ακόμα πραγματικά ζωντανή. Δεν θέλω να βάλω την καρδιά και το μυαλό μου σε γυάλα. Αυτό που χρειάζεται να προστατέψω όσο πιο πολύ μπορώ είναι η παιδική μου αφέλεια.

Μα δυστυχώς το νιώθω ότι χτίζομαι ανάμεσα σε αδιαπέραστους τοίχους και χάνω συνεχώς έδαφος.