Το περσινό γράμμα στον Άγιο Βασίλη(!)

(Πρώτη ανάρτηση: 28/12/2009)

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Μεγάλωσα, χωρίς να με ρωτήσουν! Σταμάτησα από καιρό να σου γράφω. Ξαφνικά δεν υπάρχεις, χωρίς να με ρωτήσεις...! Κι όταν το 'μαθα ήταν σαν να με ξύπνησαν βίαια από όνειρο. Κι όμως εγώ δεν έχασα την πίστη μου σ' εσένα. Στην ιδέα σου. Στη χριστουγεννιάτικη ελπίδα που έχεις πεταμένη σε μια γωνιά του σάκου σου, τυλιγμένη με χρυσόχαρτο, να μου τη δώσεις. Δεν θα την αφήσεις κάτω από το δέντρο μου παρά θα τη σκορπίσεις σαν χρυσόσκονη πάνω στο μαξιλάρι μου την ώρα που κοιμάμαι. Να νωτίσει τ' όνειρο μου. Να του δώσει σάρκα και οστά. Να το κάνει ζωή, πραγματική ζωή.

Χρόνια τώρα δεν σου ζητάω τίποτα. Έχει περάσει ο καιρός που έπαιζα με κούκλες. Τώρα το παιχνίδι έγινε ζωή και "παίζω" με ανθρώπους. Ανθρώπους παράξενους, άγνωστους, μακριά από 'μένα, μακριά από 'σένα. Μας ξεχνούν συχνά και τους δυο. Ανθρώπους που δεν αισθάνονται, δεν ζουν παρά μόνο αναπνέουν για να υπάρχουν. Κι εσύ που δεν υπάρχεις είσαι πιο αληθινός από αυτούς. Κι εγώ που ζω κι αισθάνομαι, τείνω να μην υπάρχω... Φέτος μετά από καιρό θέλω να σου ζητήσω κάτι. Πλημμύρισε τη ζωή μου αγάπη! Απλά αγάπη! Εύκολο για 'σένα, έτσι; Ή μήπως όχι; Στείλ' την σαν ψιχάλα που σιγά σιγά θα γίνει καταιγίδα και θα με πνίξει... Και μάθε και τους άλλους να πνίγονται σε αυτή, αντί σε μια κουταλιά νερό που συνηθίζουν. Κι όταν ο χείμαρος της καρδιάς τους ξεχειλίσει θα έχουν μάθει κι αυτοί ν' αγαπούν και δεν θα είμαι πια μόνη μου στον κόσμο. Θα έχω υπόσταση και λόγο και θα περιτριγυρίζομαι από πραγματικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που αγαπούν κι αισθάνονται, άρα ζουν. Κι αυτή τη φορά θα ζουν πραγματικά...