Η κατάρα(;)

"Η μεγαλύτερη βλακεία  των ανθρώπων είναι που ελπίζουν!" 

είχε πει κάποτε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. 

Εγώ από την άλλη το βλέπω ευλογία και κατάρα μαζί. 

Είμαι ώρες ώρες υπερ-αισιόδοξη αλλά δεν ξέρω αν αυτό βγαίνει πάντα σε καλό. Η ελπίδα και κατ' επέκταση η αισιοδοξία μας κάνουν από μία άποψη αποφασιστικούς, μαχητικούς. Όταν προσδοκάς το καλύτερο παλεύεις και για το καλύτερο. Έχεις αυτοπεποίθηση και νιώθεις ότι αυτό σου ανήκει. Το αν θα πετύχεις ή όχι είναι μια τελείως άλλη ιστορία. Εσύ απλά ελπίζεις και προχωράς.

Υπάρχουν βέβαια δύο κατηγορίες ανθρώπων που ελπίζουν. Οι μαχητικοί και οι μοιρολάτρες. Οι πρώτοι είναι αποφασισμένοι πως αυτό το καλύτερο τους ανήκει και ακόμα και μπροστά σε τεράστιες αποτυχίες δεν διστάζουν να το περιμένουν και να το διεκδικούν. Οι δεύτεροι απλά ελπίζουν και αν τελικά τα πράγματα δεν έρθουν όπως ήθελαν λένε την κλασσική ατάκα: "Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει.". Ξέρετε η μοίρα και το σύμπαν και η αρμονία και αυτά που μας ορίζουν και όλα αυτά τα "ωραία" που λένε οι άνθρωποι για να κουκουλώσουν την αποτυχία, την ήττα. Όλα είναι πεπρωμένο λοιπόν. 

Τολμώ να ομολογήσω πως με είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα αυτή η παραδοχή ότι η ελπίδα είναι μια βλακεία και μισή και ότι οι άνθρωποι είναι χαζοί που ελπίζουν. Προφανώς έχουμε μια διαφορετική οπτική της ελπίδας. Ίσως να μην είχαμε σκεφτεί και οι δύο αυτές τις δύο κατηγορίες των ανθρώπων. Από την άλλη είχα θυμώσει τότε. Ήμουν μόλις 17 και πώς μπορείς να λες σε ένα νέο άνθρωπο ότι η ελπίδα είναι χαζομάρα. Αφού τα υλικά του κόσμου μας τώρα που είμαστε νέοι είναι όνειρα και ελπίδα.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, μόλις τρία. Μα κατάλαβα ότι αυτή η ελπίδα που έμοιαζε τόσο ιδανική κάποτε, μια ρομαντική αξία κατά κάποιο τρόπο, είχε και την αρνητική της όψη. Όπως και όλα τα πράγματα άλλωστε. Τίποτα δεν είναι ιδανικό, τίποτα δεν είναι ρόδινο. Κι αν σαν άνθρωποι έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε το κάνουμε γιατί διαφορετικά θα τρελαθούμε. Αλλά παίρνοντας απόσταση και βλέποντας τα πράγματα καθαρά και λογικά τα βλέπεις τα στραβά. Είναι ακριβώς το ίδιο με τις σπαζοκεφαλιές που σου δίνουν δυο εικόνες και σου λένε "Βρες τις διαφορές". 

Έτσι και η ελπίδα λοιπόν έχει την καλή και την κακή της όψη. Η καλή είναι η μαχητικότητα και η αισιοδοξία που μερικές φορές σου προσφέρει. Η προσμονή για το αύριο, η αποφασιστικότητα για το καλύτερο. Έτσι τη θέλω τουλάχιστον εγώ, σωτηρία. Είναι η σωτηρία όταν πέφτεις χαμηλά. Αυτό που σε τραβάει στην επιφάνεια όταν νιώσεις ότι βουλιάζεις. Ελπίδα και όνειρα, τα "οικοδομικά" υλικά του ρομαντικού μας κόσμου. 

Η κακή της όψη από την άλλη φαίνεται όταν το παρακάνεις ή όταν παρερμηνεύεις τα σημάδια και τελικά αποτυγχάνεις. Όταν ελπίζεις άσκοπα ή είσαι υπερβολικά αισιόδοξος. Γιατί είναι διαφορετικό να προσπαθείς για κάτι καλύτερο από το να ελπίζεις για κάτι ήδη τελειωμένο. Πρέπει απλά να είσαι ευέλικτος και οι προσδοκίες σου να ανανεώνονται. Αν μένεις στάσιμος και εμμένεις σε συνεχείς αποτυχίες σου δημιουργείται η εντύπωση ότι μάλλον δεν έχει ουσία να ελπίζεις. Η πλήρης απογοήτευση. Αν αλλάξεις τακτική και στόχο όμως;

Και τελικά ίσως έχω καταλάβει τι σημαίνει ότι η ελπίδα είμαι μια χαζομάρα. Ίσως να είναι η ωμή έκφραση όλων των παραπάνω. Πάντως συνεχίζω να επιμένω πως πάντα αξίζει να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε και πως τίποτα δεν είναι αδύνατο να συμβεί. Και είμαι μικρή ακόμα για να εγκαταλείψω αυτή μου την πεποίθηση.

Άλλωστε όλοι για μια ελπίδα ζούμε!