Σκόρπια...

Μετά από μία μικρή περίοδο απραξίας είμαι και πάλι εδώ! Το μυαλό μου για όλο αυτό το μήνα υποβλήθηκε ως επί το πλείστον στα βασανιστήρια των πανεπιστημιακών φανφαρονισμών και της επιστημονικής πολυλογίας. Κλασσικά ατελείωτα πανεπιστημιακά συγγράμματα με λίγα ίχνη από πρακτική χρησιμότητα που πρέπει να χωρέσουν όπως όπως μέσα στο κεφάλι μου. Έστω για τις δύο τρεις μέρες που μεσολαβούν πριν την εξέταση του μαθήματος. 

Σπουδάζουμε κάτι που ίσως μας αρέσει και ίσως ακολουθούμε και το αντίστοιχο επάγγελμα χωρίς όμως καμία ουσιαστική και απτή γνώση. Μέσα σε λίγα χρόνια διαβάζουμε τόμους ολόκληρους και τι από αυτά μας μένει τελικά; Ίσα ίσα για τις δυο τρεις μέρες που μεσολαβούν πριν την εξέταση... Αυτό περιμέναμε; Αυτό ζητούσαμε; Να μπούμε σε ένα πανεπιστήμιο που θα μας δίνει γνώσεις για δυο τρεις μέρες; Που θα μας δίνει άπειρες και ίσως και άχρηστες πληροφορίες χωρίς ουσία τις οποίες θα βλέπουμε μόνο σαν εργαλείο για να περάσουμε τις εξετάσεις; Ήθελα να σπουδάσω κάτι που μου αρέσει για να μπω σε ένα τυπικό σύστημα σχολικής αξιολόγησης που βλέπει τη γνώση, τη χρήσιμη για  μένα γνώση, χρησιμοθηρικά; Και σε ποια εποχή; Τώρα; Που επικρατεί σχεδόν απόλυτη αναξιοκρατία; 

Σε αυτή τη εποχή που θα τελειώσω τη σχολή και ίσως κάνω αυτό που πάντα ήθελα αλλά θα πεινάσω. Που θα νιώθω χαρούμενη όταν είμαι σωστή στο "λειτούργημά" μου μα που ταυτόχρονα τα υπόλοιπα προβλήματα δεν θα με αφήσουν να υπολογίζω και πολλά. Που θα φοβάμαι να ονειρευτώ μην τυχόν και τρομάξω όταν δω ότι η τσέπη μου είναι άδεια. Και στο τέλος και η καρδιά μου. Τώρα που έχω μάθει να ζητάω λίγα γιατί με έχουν κάνει να νομίζω ότι δεν αξίζω περισσότερα.

Τώρα είναι που χρειάζομαι την αθωότητα των προηγούμενων χρόνων. Μα σαν τολμήσεις και ανοίξεις την πόρτα της γυάλας και βγεις στον κόσμο και "αρρωστήσεις" μαζί με τους άλλους τα χάνεις όλα. Σου τα αρπάζουν και σου δίνουν λίγη από την "αρρώστια" τους για να νομίζεις ότι αυτό είναι ζωή. Και η εποχή που η μικρή έλεγε "Όταν μεγαλώσω θέλω να έχω μόνο ανθρώπους που με αγαπάνε και τίποτα άλλο." και στην ερώτηση των άλλων "Και τι θα τρως;" απαντούσε "Αγάπη και θα τα καταφέρω να ζήσω." έχει περάσει γιατί τώρα αυτά τα πράγματα δεν είναι εφικτά. Γιατί τώρα άλλα έχουν πάρει την αξία κι όλα αυτά τα συναισθηματικά ξεσπάσματα είναι χάσιμο χρόνου. Γιατί τώρα πρέπει να δουλεύει το μυαλό σου σε βάρος της καρδιάς σου. Κι εγώ θα χάσω γιατί ποτέ δεν ήμουν όσο λογική έπρεπε.

Αυτή την εποχή, τη δική μας εποχή, που μας την έχουν αρπάξει από τα χέρια αυτοί που αχόρταγα γυρεύουν να την ξαναζήσουν κλεμμένη από εμάς. Μα τελείωσε η ευημερία τους γιατί είναι η σειρά μου να ζήσω όσο κι αν εύχονται να με κάνουν να υποχωρήσω και να αποσυρθώ πριν την ώρα μου. Ακόμα κι αν με έχουν κάνει να ζητάω λιγότερα θα τα πάρω όλα όσα μου αξίζουν ίσως και σε βάρος αυτών που παίρνουν περισσότερα από όσα τους πρέπει.

Δεν χρειάζεται να νιώσεις το σώμα σου δαρμένο για να πονέσεις και να αγανακτήσεις. Ούτε τα δακρυγόνα τους για να νιώσεις ασφυξία. Μα ό,τι χημικό κι αν πετάξουν δίπλα στα πόδια μου δεν θα κατορθώσουν να με μουδιάσουν. 

Και πάντα το πρόβλημά τους θα είναι ότι 

αυτούς ποτέ δεν τους θυμάται κανείς...

Η Χούντα δεν τελείωσε το '73!