Προσπαθώντας να δω τον ήλιο....

Είναι φορές που ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα και δεν μπορείς να δεις τίποτα. Όλα είναι θαμπά, σχεδόν αόρατα και εσύ προχωράς στα τυφλά, ψηλαφιστά. Μα πόσο σίγουρος μπορεί να είναι ένας δρόμος μέσα στην ομίχλη; Πώς μπορείς να προχωρήσεις αν μπροστά σου είναι όλα τόσο αβέβαια;

Ψάχνω για μια αχτίδα φωτός μέσα στη συννεφιά. Για να φωτίσει τη ζωή μου. Να με αφήσει να δω και να προχωρήσω πιο σίγουρη παραπέρα χωρίς να φοβάμαι μην σκοντάψω και πέσω, χωρίς να ανησυχώ μήπως πληγωθώ κάπου.

Κι όντως είναι στιγμές που τα σύννεφα παραμερίζουν και μερικές αχτίδες γλιστρούν στο δρόμο μου και τον φωτίζουν. Με ζεσταίνουν, με ανακουφίζουν και το βήμα μου γίνεται πιο σταθερό, πιο σίγουρο, πιο γρήγορο. Ξαφνικά όμως το φως κρύβεται πάλι κι εγώ μένω μόνη στο σκοτάδι να ψάχνω το ασφαλέστερο μονοπάτι.

Το φως έρχεται και φεύγει. Άλλοτε προχωράω στο σκοτάδι με αγωνία μήπως δεν δω κάτι που πρέπει ή μην σκοντάψω σε κάποιο εμπόδιο που δεν είδα κι άλλοτε στο φως. Μα ακόμα και τότε όταν οι λίγες μικρές αχτίδες έχουν φωτίσει το δρόμο μου φοβάμαι μην δω κάτι που αγνοούσα αφού τόσο καιρό πορεύομαι στο σκοτάδι.

Κάποτε ο ήλιος μου ήμουν εγώ, ήταν όλος δικός μου. Μα τώρα το φως μου το έχω χαρίσει αλλού και φωτίζει άλλο δρόμο. Κι εγώ περιμένω μερικές κλεφτές αχτίδες να ξεγλιστρήσουν προς τα εδώ ή ένα άλλο φως να με φωτίσει. Μα τελευταία το φως δεν φτάνει πάντα σε μένα. Δεν είναι πάντα τόσο γενναιόδωρο.

Κι εγώ αναρωτιέμαι πότε θα δω ξανά ολόκληρο τον ήλιο!