Φεύγουμε (;)

Θέλω να φύγουμε από δω. 

Μακριά ή κοντά δεν με νοιάζει. 

Αρκεί να φύγουμε! 

Είναι φορές που ο κόσμος εδώ με τρομάζει, με πλακώνει! Τους βαρέθηκα όλους. Θέλω να μείνω επιτέλους μόνη... Μαζί σου! Δεν θέλω να ξέρω κανέναν άλλο τριγύρω. Νιώθω να πιέζομαι, να καταπιέζομαι! Μερικές φορές η αγάπη τους με πνίγει, το βλέμμα τους με καρφώνει αλύπητα. Θέλω να πάω κάπου που να μην ξέρω κανέναν. Απλά πάρε με μαζί σου... 

Θέλω να φύγω από δω, να αποδράσω. Θέλω να νιώθω ελεύθερη, να είμαι ελεύθερη. Από τη μία σκέφτομαι ότι δεν μπορώ έτσι απλά να εγκαταλείψω τους πάντες. Θα νιώθω τύψεις. Από την άλλη είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι τον εαυτό μου. Θέλω να ζω χωρίς να με νοιάζουν οι υπόλοιποι. Είμαι άλλωστε πολύ μικρή ακόμα για να το κάνω αυτό στον εαυτό μου, να αφήνω τους άλλους να ζουν σε βάρος μου. 

Ζητάω προστασία, κατανόηση και όχι κριτική. Μα δεν καταλαβαίνουν. Μεγαλώνοντας και ζητώντας να ζήσω όπως θέλω, όπως μπορώ με κάνουν να νιώθω σαν μια ανώριμη έφηβη που επαναστατεί γιατί έτσι. Μα η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πια έφηβη ούτε ανώριμη. Το στάδιο αυτό το έχω ξεπεράσει προ πολλού. Και το λάθος μου είναι ότι δεν «επαναστάτησα» τότε... Και τώρα πια που δεν αντέχω άλλο και θέλω να φύγω θα με πουν αχάριστη. 

Φοβάμαι! Μα θα ‘θελα τόσο πολύ να με πάρεις μαζί σου. Όπου να ’ναι! Μα τελικά ξέρεις τι θα γίνει; Ξέρεις. Εσύ θα φύγεις μόνος και εγώ θα μείνω μόνη μου έχοντας πια ελάχιστες ευκαιρίες να ξεφύγω.

Ο καθένας στη δική του φυλακή κλεισμένος...