Το χαμόγελο της Dolores...

Είναι μυστήριο συναίσθημα η θλίψη! Πονάς, στεναχωριέσαι σχεδόν υποφέρεις. Μα μπορείς και το κρύβεις. Άλλες φορές πάλι αποτυγχάνεις. Μα συνεχίζεις να μην παραδέχεσαι ότι κάτι τρέχει. Ούτε στους άλλους ούτε καν σε σένα τον ίδιο. Ντύνεις τη θλίψη σου με ένα πικρό χαμόγελο, αγνοείς την καρδιά σου να χτυπά δυνατά και προσποιείσαι ότι όλα πάνε καλά!

Είναι συχνά δύσκολο να πεις τι είναι αυτό που σε τρώει. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να μη μιλάμε πολύ γι’ αυτά που μας ενοχλούν και μας στεναχωρούν. Τα κρύβουμε βαθιά μέσα μας, σχεδόν τα αγνοούμε. Έτσι, όταν αναπόφευκτα καλούμε τη "dolores" να μας επισκεφτεί κάνουμε μια μυστική συμφωνία μαζί της, να είναι χαμογελαστή! Κι είναι σαν να μας κοροϊδεύει, σαν να μας ειρωνεύεται. Και το χαμόγελό της πονάει πιο πολύ από το δάκρυ της! 

Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που όλα αυτά θα ξεσπάσουν μαζί. Και το χαμόγελο που από πίσω του κρύβονταν θα εξαφανιστεί. Ίσως και για πάντα. Κι η θλίψη δεν θα συμφωνήσει ποτέ ξανά μαζί μας να παρουσιάζεται χαμογελαστή μπροστά μας.

Είναι βλέπεις που είμαστε άνθρωποι κι έχουμε μάθει να μη μιλάμε γι’ αυτά μου μας ενοχλούν!