Κινούμενα σχέδια...

Τίποτα δικό μου. Καμία δική μου έμπνευση. Μα ένα ποίημα για όλους αυτούς που ζουν την αγάπη και την αφήνουν να τους τσαλακώσει. Την βρίσκουν, τη διεκδικούν, τους απογοητεύει, τη χάνουν. Μα πάντα μένουν εδώ να την αναζητούν και να την περιμένουν. Και όταν τελικά τους βρει την προστατεύουν. 

 
Δεν μπορεί, μέσα στο γύρο τον ατέλειωτο
του δούναι και μολών λαβέ
θα μου 'χεις πάρει δανεικά κάποια αισθήματα.
Δεν μπορεί, μέσα στα τόσα χρόνια των καπνών
κάποια φορά θα ξέμεινες κι εσύ από τσιγάρα.

Να μου δάνειζες τώρα μιαν ανταπόδοση
για δυο τρεις μέρες μιαν αγάπη.
Είμαι καλεσμένη σε κωμωδία κυκλική
και στην πρόσκληση τονίζεται
το ένδυμα να είναι αδιαφανές
δεν πρέπει να φεγγίζει το ανυπόφορο.

Θα σ' την επιστρέψω άθικτη.
Και να μεθύσω και να χυθώ απάνω της,
μη φοβάσαι, λεκέδες δεν αφήνει
ποτέ το αιώνιο στην αγάπη.

Για μια δυό μέρες έστω.
Να πάω καλοντυμένα δανεική
φανταχτερά θρυπτή κιμωλία
κρεμασμένη ματαιόδοξα
στο μπράτσο συνοδού μου σπόγγου.
Έστω και για μια μέρα.

Όχι αυτήν δεν θέλω αυτήν, όχι
την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη σου αμέσως μόλις πέσει στη δική μου.
Την άλλην θέλω, εκείνην την άλλην την άλλη
την παράφορη που τρέφεις για κάποιον άλλον
πάλι εσύ και ικετεύεις
να σου δανείσει την αγάπη του
για μια δυό μέρες έστω όχι εκείνην,
όχι την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει
η παλάμη του αμέσως μόλις πέσει στη δική σου,
την άλλη που ζητάς την άλλη
εκείνη την παράφορη που τρέφει,
για κάποιον άλλον πάλι αυτός
και αλυσιδωτά τον ικετεύει
να του δανείσει μιαν αγάπη
για μία μέρα έστω, όχι την ελεήμονα
και πάει λέγοντας της θηριωδίας μας το άδοξον.

Μας εξυψώνει δανειστές
αυτό το ίδιο που μας σκύβει επαίτες του.

Πάντα το ασύμπτωτο ερωτευμένο μ' ένα άλλο
πάντα εμείς μ' αυτό ερωτευμένοι.
Και πεθαίνουν ανέραστες οι συγκυρίες.

(Κική Δημουλά, Συλλογή: Χαίρε ποτέ, 1988)