Πηνελόπη...

Περπατούσα μέσα στη βροχή χωρίς ομπρέλα, χωρίς προστασία. Δίπλα στη θάλασσα όπως πάντα. Το νερό είχε ποτίσει τα ρούχα μου, το δέρμα μου, την ψυχή μου. Την ψυχή μου πιο πολύ σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί που είχε λιώσει και διαλυθεί από το πολύ νερό. 

Ξαφνικά στάθηκα κι ήμουν πραγματικά μόνη και γύρω μου νερό. Νερό να πέφτει από τον ουρανό, νερό μπροστά μου, νερό πίσω μου. Παντού νερό να με πνίγει κι εγώ μόνη. Και τα πόδια μου να βουλιάζουν στη μουσκεμένη άμμο. Λάσπη και νερό. Κοιτάζω. Τι; Μια σκιά, μια σβησμένη σκιά. Το νερό τη γέννησε και το νερό την ξεθώριασε και τελικά την έσβησε. 

Ήθελα να κοιτάζω τη θάλασσα. Τώρα κοιτάζω τις σκιές της. Ήθελα να παίζω με βότσαλα και κοχύλια μα τώρα τα έχει ρουφήξει όλα το νερό κι η παραλία είναι νεκρή. Ήθελα να χτίζω πύργους στην άμμο μα τώρα που μου τους γκρέμισαν όλους τα κύματα αποφάσισα να σταματήσω. 

Ανώφελο πραγματικά να ασχολείσαι και να επιμένεις. Ανώφελο να κοιτάς το απέραντο τη στιγμή που είσαι ανάξιος να το φτάσεις. Ο ορίζοντας δεν έχει τέλος και δεν πιάνεται κι εγώ βαρέθηκα να μετράω τα κύματα και να κυνηγάω το άπιαστο. 

Έχω πια πέσει στο χώμα και είναι η στιγμή που παρακαλώ ένα κύμα να με αρπάξει και να με στείλει σ' αυτό το άπιαστο. Εκεί που όλα μπορείς να τα δεις και δεν σου λείπει κανείς. Εκεί που θα χτίζω πύργους και δεν θα γκρεμίζονται. Εκεί που πάντα θα υπάρχουν βότσαλα για να παίζω και με ένα άπλωμα του χεριού μου θα μπορώ να αγγίξω το απέραντο.

Τελικά η βροχή σταματάει, το κύμα δεν έρχεται ποτέ κι εγώ μένω καθισμένη στην άμμο. Γυρνάω την πλάτη στο άπειρο και σταματάω να ψάχνω για σκιές. Το νερό στο πρόσωπό μου στεγνώνει και μένουν μόνο τα δάκρυα μου. Αυτό συμβαίνει συχνά τελευταία... Να 'ναι μέρες, βδομάδες ή μήνες; Δεν ξέρω... Δεν μετράω πια τίποτα από αυτά παρά μόνο ώρες. 

Είναι δύσκολη η αναμονή κι εγώ από πάντα ήμουν ανυπόμονη. Και παρόλα αυτά περιμένω. Μα... Ποιος τους είπε πως με λένε Πηνελόπη;