Τα δάκρυα...

Κυλούν στα μαγουλά μου συχνά. Ποτίζουν το πρόσωπο και την καρδιά μου και κάνουν τα μάτια μου να γυαλίζουν σαν βρεγμένα βότσαλα. 

Κλαίνε οι άνθρωποι . Μα εγώ πιο πολύ από αυτούς. Πιο συχνά. Λυπούνται, πονάνε, χαίρονται, αγαπούν... και κλαίνε. Μα εγώ λυπάμαι πιο πολύ, πονάω περισσότερο, ξεσπάω από ευτυχία, αγαπάω μέχρι το άπιαστο... και κλαίω, κλαίω, κλαίω. 

Δακρύζουμε για τα πάντα. Ευαίσθητοι, μικροί, ρομαντικοί, συναισθηματικοί μα πάνω απ’ όλα σκληροί. Ναι, σκληροί! Γιατί δεν είναι σκληρό να κρύβεις τον πόνο ή τη χαρά σου. Δεν είναι αξιοπρέπεια ούτε δύναμη να σκεπάζεις την καρδιά σου να μην φανεί που ράγισε ή που χτυπάει σαν τρελή. Δύναμη είναι να τη φέρεις εδώ μπροστά κομμάτια και να με κάνεις να την ξανακολλήσω. Να μου δείξεις πώς χτυπάει για να την νιώσω.

Κλαίω, ξεσπάω συχνά μα δεν νιώθω αδύναμη. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτά τα δάκρυα με ποτίζουν και με μεγαλώνουν καθημερινά. Δεν έχω κατάθλιψη έχω απλά συναίσθηση της πραγματικότητας. Γιατί όταν είσαι παιδί και θες να μείνεις εκεί μα συνειδητοποιείς ότι ο κόσμος σου βίαια προχωρά και συνθλίβεται από τους άλλους αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό δεν μπορείς να μην κλάψεις. Όταν γνωρίζεις τον εαυτό σου και προσπαθείς να του μιλήσεις, όταν στέκεσαι απέναντί του και τον κρίνεις δεν γίνεται να μην δακρύσεις. Κι όταν πια τα έχεις καταφέρει και είσαι υπεύθυνος για κύριος δικός σου κι έχεις τη δύναμη δεν μπορείς να αποφύγεις αυτά δάκρυα.

Δεν κρύβομαι πίσω από ένα ανέκφραστο, κρύο πρόσωπο. Είμαι παιδί και δεν κρύβω τα συναισθήματά μου σαν να έχω πάντα αυτή τη δικαιολογία της ηλικίας. Καμία δύναμη, καμία αξιοπρέπεια... για τους άλλους όμως. Γιατί εγώ νιώθω και πολύ δυνατή και πολύ αξιοπρεπής. Μα πάνω από όλα αληθινή. Και το κακό είναι ότι σπάνια εκτιμάται αυτό.

Δακρύζω συχνά μα δεν είμαι δυστυχισμένη. Τις περισσότερες φορές δεν είναι καν από λύπη. Γιατί ένα δάκρυ μπορεί να δείξει τη χαρά σου πολύ περισσότερο κι από ένα πλατύ χαμόγελο. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πόση θλίψη μπορεί να κουβαλάει κάποιος που δεν κλαίει ποτέ του;