Το μονόγραμμα...

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ακούς; 

Της αγάπης 

Μια για πάντα το κόψαμε. 

Και δεν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς; 

Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ακούς; 

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας 

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς;

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς. 

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς; 
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς; 
Μες στη μέση της θάλασσας 

Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς; 

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς; 

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς 

Άκου, άκου 

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς; 

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς; 

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς; 

(Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα: Απόσπασμα, Μέρος IV, 1971)