Το παζλ...

Vincent Van Gogh- The siesta (1889)

Από μικρή μου άρεσε να φτιάχνω παζλ. Με πολλά η λίγα κομμάτια. Να τα ανακατεύω μπροστά μου και να φτιάχνω εικόνες. Να τα διαλύω και να τα ξαναφτιάχνω. Άλλοτε πάλι, αν μου άρεσε πολύ το παζλ, το κρατούσα ενωμένο κι έφτιαχνα πίνακες. Κομμάτι κομμάτι, με υπομονή, για μέρες ολόκληρες πολλές φορές. Κι έχω ακόμα ατελείωτο, σχεδόν άθικτο, τον πίνακα του Βαν Γκονγκ. 

Μα και όλη μας η ζωή είναι ένα παζλ. Κομμάτια τόσο όμοια μα και τόσο διαφορετικά, ικανά να κουμπώσουν μεταξύ τους για να φτιάξουν μια αρμονική εικόνα. Ξεκινάς από την αρχή να βάζεις το ένα κομμάτι δίπλα στο άλλο και να κάνεις συνδυασμούς, μέχρι που στο τέλος θα έχεις φτιάξεις μια εικόνα που να σου αρέσει για να την κρατήσεις ενωμένη. 

Μόνο που αυτό το παζλ έχει μια ιδιαιτερότητα. Δεν είσαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσεις όλα τα κομμάτια. Κι έχεις στη διάθεσή σου πολλά αλλά εσύ επιλέγεις να κρατήσεις μόνο αυτά που σου κάνουν. Σαν να έχεις μπροστά σου μια παλέτα με χρώματα και στον πίνακά σου βάζεις αυτά που εσύ θέλεις. Ξεκινώντας έχεις μόνο ένα κομμάτι του παζλ, το κεντρικό, τον εαυτό σου, και γύρω από αυτό το κομμάτι κολλάς τα υπόλοιπα και χτίζεις ένα κόσμο ιδανικό για τα μάτια τα δικά σου. Όχι των άλλων.     

Υπάρχουν βέβαια και αυτά τα κομμάτια που εισβάλλουν στο παζλ σου και κουμπώνουν σε αυτό με το έτσι θέλω. Σε αυτή την περίπτωση το μόνο που έχεις να κάνεις είναι διαλέξεις άλλα κομμάτια που θα απαλύνουν την επίδρασή τους στην εικόνα σου.

Ο καθένας από μας είναι ένα κομμάτι του παζλ. Από τη μία υποχρεωτικό για τον εαυτό του (γιατί πώς γίνεται να ζήσεις έξω απ' τη ζωή σου;) κι από την άλλη προαιρετικό για τους άλλους. Ένα μικρό κομμάτι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές και διαφορετικές εικόνες. Το μυστικό όμως ξέρεις ποιο είναι; Για να ταιριάξεις στο παζλ του άλλου πρέπει κι αυτός να ταιριάξει στο δικό σου. Μόνο αν αμοιβαία και σωστά μπουν τα κομμάτια στο παζλ θα υπάρχει μια συνοχή, μια συνέχεια. Διαφορετικά μη το προσπαθήσεις.

Όλοι μας κομμάτια του παζλ. Επιλέγουμε και επιλεγόμαστε και χωράμε σε πολλές ζωές, πολλές εικόνες. Και είμαστε σημαντικοί για τις εικόνες αυτές, αναπόσπαστα και σημαντικά κομμάτια τους. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Όλοι όμοιοι και διαφορετικοί ταυτόχρονα μα εξίσου σημαντικοί. Διαφορετικά γιατί να σε βάλει ο άλλος στη ζωή του αν σε θεωρεί κατώτερο;