Η κόκκινη βαλίτσα και... οι παπαρούνες!

Μια μεγάλη κόκκινη βαλίτσα για αποσκευή και φύγαμε... Μη με ρωτήσεις για πού; Απλά φεύγουμε. Υπάρχουν τόσα μέρη για να πάμε. Μακριά, κοντά, αληθινά, ψεύτικα. Παντού σε πάει το μυαλό. Τι τα θες τα πλοία, τα αεροπλάνα και τα τρένα; Τα όνειρά μας έχουν τα δικά τους πανιά. Ρίχνουν άγκυρες όπου θέλουν κι όχι όπου επιβάλλεται. Προσγειώνονται και απογειώνονται αδιάκριτα και εκτροχιάζονται χωρίς να γίνει ατύχημα. Δεν υπάρχουν μπάρες ασφαλείας ούτε αίθουσες αναμονής. Φεύγεις όποτε θες. 

Γι' αυτό σου λέω. Έλα να φύγουμε, είναι η κατάλληλη στιγμή. Η φυγή είναι λύτρωση. Η φυγή είναι όνειρο. Η κόκκινη βαλίτσα μου είναι το όνειρο. Την ανοίγεις και σκάνε πυροτεχνήματα. Ο ουρανός γεμίζει αστέρια και ο ορίζοντας σου φανερώνει τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα. Το μυαλό μου φεύγει. Ξεφεύγει. Γεμίζει κόκκινα χρώματα. 

Ξέρεις τι όνειρο έχω; Να με πας σε ένα λιβάδι με κατακόκκινες παπαρούνες. Λατρεύω τις παπαρούνες. Τόσο απλές και τόσο όμορφες. Αλλά μόνο στον τόπο τους. Μη κόψεις ποτέ παπαρούνα γιατί πεθαίνει. Δεν είναι σαν το μυαλό και τα όνειρά μας που ζητούν φυγή. Δυστυχία να μένεις κολλημένος σε ένα τόπο. Δυστυχισμένες τελικά οι παπαρούνες. Κρίμα και μου άρεσαν τόσο... 

Και πόση δυστυχία να αντέξει αυτό το δωμάτιο; Πόση βροχή να ποτίσει πια το πάτωμα; Πόση φωτιά να κάψει τους τοίχους; Χα, κι οι τοίχοι δεν καίγονται. Τίποτα δεν καίγεται εδώ μέσα. Όλα είναι παγωμένα, ξεπαγιασμένα. Τα ταξίδια μου έχουν τελειώσει καιρό τώρα και ξέρεις ποια πραγματικά είναι η αλήθεια μου μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό; Εγώ είμαι σαν τις παπαρούνες κολλημένη σε ένα τόπο και δυστυχισμένη. Κι εσύ σαν την κόκκινη βαλίτσα μου κάπου στην άλλη άκρη να κλέβεις τη φυγή μου. Και το μυαλό ζαλίζεται...