Ζούμε μόνοι.....(;)

(Πρώτη ανάρτηση: 15/03/2010)

Και ναι, μπορώ να πω πως τα κατάφερα.... Είναι 4.20 και ενώ ο υπόλοιπος κόσμος (φυσιολογικός ή όχι δεν ξέρω) κοιμάται εγώ κάνω κούρα ομορφιάς. Πολύ αλλοπρόσαλλο αλλά συμβαίνει και είναι το λιγότερο τραγικό... (!) Η τηλεόραση τέρμα δείχνει telemarketing, το laptop σταθερά στο facebook κι εγώ στο κρεβάτι με έναν ελεεινό καθρέφτη και χωρίς πολύ φως προσπαθώ να βγάλω τα φρύδια μου με ένα μισοτελειωμένο νες δίπλα μου και ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα.

Πολύ σουρεαλιστική εικόνα θα μπορούσα να πω. Από την άλλη σκέφτομαι: φοιτητική ζωή. Αν δεν είναι σουρεαλιστική από μόνη της τότε τι άλλο είναι; Είμαι μόνη και κάνω ό,τι μου αρέσει όποτε μου αρέσει όσο κουλό κι αν είναι... Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία! Έχουν γίνει όλα αυθόρμητα και αυτόματα... απλά σου τι βαράει και λες θα μείνω ξύπνια όλο το βράδυ. Να κάνω τι; Μα τα πάντα! Είμαστε σε μια φάση που η μόνη διαφορά της νύχτας από τη μέρα είναι ότι δεν έχει ήλιο. Και βέβαια πολλοί δεν το κατανοούν αυτό... Δεν μας κατανοούν. Αλλά εμείς έτσι είμαστε. Κάνουμε τη νύχτα μέρα και επιβιώνουμε!
Και συνεχίζοντας τις προσπάθειές μου σκέφτομαι τι θα μπορούσαν να κάνουν ταυτόχρονα χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο. Και σίγουρα δεν είμαι η μόνη που βιώνει μια σουρεαλιστική σκηνή αυτή την ώρα ούτε η μόνη που πίνει καφέ στις 4.30 το πρωί χωρίς ουσιαστικό λόγο... Προφανώς όχι! Παρόλα αυτά αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν ταυτόχρονα με μένα οι άλλοι. Γιατί σίγουρα δεν ζούμε μόνοι αλλά δεν ενδιαφερόμαστε πάντα τους "άλλους". Τις παραξενιές τους, τη γνώμη τους, την ξεχωριστή από τη δική μας ζωή τους...
Δεν έχουμε πάντα χώρο ούτε χρόνο ούτε διάθεση να επιτρέψουμε σε κάποιον να εισβάλει στη ζωή μας και να φέρει τα πάνω κάτω. Το πρόβλημα βέβαια είναι όταν είμαστε εμείς οι "εισβολείς" και ζητάμε από τον άλλο χώρο τη στιγμή που δεν είναι διατεθειμένος να μας τον δώσει. Και τότε είτε μπαίνουμε απρόσκλητοι απαιτώντας το χώρο αυτό είτε συμβιβαζόμαστε να ζούμε "στριμωγμένοι" είτε περιμένουμε "έξω από την πόρτα" μήπως κάποια στιγμή υπάρξει χώρος και ανοίξει (ακόμα κι ξέρουμε ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ).
Ο καθένας ζει για τον εαυτό του και όταν αυτό αλλάζει είναι πολύ δύσκολο να γίνεται ετεροχρονισμένα με τον άλλο. Κι έτσι ο χώρος που αφήνεις εσύ γίνεται κενό και ο χώρος που δεν σου αφήνει ο άλλος γίνεται απόρριψη!!!

Καλημέρα...